Η «Θεία από το Σικάγο» ήταν μια από τις ωραιότερες ταινίες του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου με τη Γεωργία Βασιλειάδου, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να ενσαρκώνει μια καπάτσα προξενήτρα που με ευφάνταστους τρόπους κατάφερε να παντρέψει τις τέσσερις ανιψιές της.
Σαν τις κανάτες που πετούσε λοιπόν η ξενιτεμένη θεία στην ταινία, έτσι ήρθε και στους Μοσχατιώτες και τους Ταυριώτες, το 2010, η κανατιά της τότε κυβέρνησης με την μεταρρύθμιση του Καλλικράτη και την υποχρεωτική συνένωση των δύο δήμων.
Βέβαια στα προξενιά της ταινίας υπήρχαν διακριτοί ρόλοι, οι πλούσιοι γαμπροί και οι όμορφες νύφες. Όπως και το ότι η πονηρή θεία είχε κάνει μια υποτυπώδη έστω έρευνα πριν ρίξει το κεραμικό στα πόδια του ανυποψίαστου γαμπρού. Αντιθέτως στην γιγαντιαία μεταρρύθμιση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μόνο κριτήριο ήταν οι οικονομικοί παράγοντες και οι αριθμοί των πληθυσμών των δήμων που καλούνταν να συνενωθούν.
Για να τα λέμε όπως είναι τα πράγματα ούτε οι κάτοικοι του Μοσχάτου ούτε του Ταύρου ήθελαν την συνένωση. Ο μόνος λόγος που μετρίασε τις αντιδράσεις τους ήταν ότι η άλλη τους επιλογή ήταν κατά πολύ χειρότερη. Δηλαδή «κονιορτοποίηση» του Ταύρου σε ενδεχόμενη ένωση με το δήμο Αθηναίων και «εξαφάνιση» του Μοσχάτου σε πιθανή ένωση με το δήμο Καλλιθέας. Κι έτσι έγινε τετελεσμένο γεγονός, ένα «προξενιό» από μία κεντρική εξουσία που δεν μελέτησε τα γενικά χαρακτηριστικά των δύο κοινοτήτων, αγνόησε τη γεωγραφία της περιοχής και φυσικά δεν παρείχε και τους ανάλογους πόρους για την υλοποίηση αυτής της συνένωσης. Δηλαδή προξενιό χωρίς προίκα. Θυμάμαι πόσο μου κακοφάνηκε που οδήγησα με το αυτοκίνητο για να πάω πρώτη φορά σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του πρώην δήμου Ταύρου. Είχα μάθει το δήμο μου να τον περπατάω. Αλλά και ο πολιτικός λόγος που άκουσα εκεί ήταν αλλιώτικος από αυτόν που ακούγονταν στο Μοσχάτο. Πρώτη μου εντύπωση ήταν είναι πως στον Ταύρο είχαν μια άλλη προσέγγιση στο πως μιλούσαν. Το «έπαιζαν» πιο μάγκες. Μιλούσαν μεν σταράτα και υποστήριζαν με πάθος τη γνώμη τους αλλά μάλλον σε κοκορομαχίες αναλώνονταν με πολλές φωνές και λίγη βάση έδιναν στην ουσία. Αντίθετα εδώ στο Μοσχάτο είχαμε περισσότερες φιοριτούρες, πολιτικές αναφορές και επιτηδευμένη προσπάθεια διατήρησης των τύπων. Όμως με μια έμφυτη ευγένεια κατά την γνώμη μου που έδινε έναν τόνο πολιτισμού στις συνεδριάσεις παρά τις όποιες αντιθέσεις.
Αν το έβλεπε κανείς γεωγραφικά θα έλεγε πως οι δύο δήμοι ήταν ανάποδα βαλμένοι.
Γιατί μπορεί διοικητικά το Μοσχάτο να ανήκει στην Αθήνα αλλά επί της ουσίας είναι με τα δύο πόδια στο μεγάλο λιμάνι.
Μπορώ να πω πως οι Ταυριώτες είναι οι πλέον Πειραιώτες στη συμπεριφορά από τους Αθηναίους και αντίστοιχα οι Μοσχατιώτες οι πιο Αθηναίοι από τους Πειραιώτες.
Αχταρμάς.
Εννοείται ότι περίπου στο ίδιο επίπεδο ήταν οι διαφορές και σε κοινωνικό επίπεδο. Η κάθε κοινότητα εκλέγει – η τουλάχιστον υποτίθεται ότι το κάνει – ανάλογα με τις ανάγκες της και την αισθητική της.
Δύο κόσμοι αντίθετοι λοιπόν, και ένας «γάμος» που έμοιαζε αποτυχημένος εξ αρχής.
Ομολογώ πως πέντε χρόνια αργότερα έχω διαψευστεί σε μεγάλο βαθμό.
Όχι δεν είμαι ξαφνικά υπέρ των προξενιών και των βίαιων συνενώσεων. Ούτε θεωρώ πως έπρεπε να γίνει η συνένωση με τον τρόπο που έγινε. Απλά όπως έλεγαν και οι αρχαίοι «Η γνωριμία μαλακώνει την προκατάληψη». Και υπήρξαν κοινά σημεία τελικά στις δύο κοινότητες που έκαναν την συνύπαρξη από υποφερτή στην αρχή έως και ευχάριστη στην συνέχεια. Η ευθύτητα των Ταυριωτών σε συνδυασμό με τον κοσμοπολιτισμό των Μοσχατιωτών δίνουν έναν λειτουργικό αποτέλεσμα.
Και η αβυσσαλέα οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι, έδωσε τον κοινό τόπο για να ξεχνάμε όσα μας χωρίζουν και να βλέπουμε όσα μας ενώνουν.
Φυσικά όπως και στους αληθινούς γάμους η ευτυχία δεν επιτυγχάνεται με την τέλεση του μυστηρίου, αλλά με καθημερινή αδιάκοπη προσπάθεια. Και πάντα ελλοχεύει ο φόβος του διαζυγίου ή της μίζερης συμβιβασμένης συνύπαρξης. Γιατί ωραία ήταν κανάτια της θείας από το Σικάγο αλλά το ευτυχισμένο τέλος της ταινίας, μάλλον θα είχε διαφορετική τροπή στην πραγματική ζωή.
Το θέμα είναι τεράστιο και θα επανέλθω. Απλά ήθελα να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις και να ξεκαθαρίσω ότι αισθάνομαι Μοσχατιώτης και είμαι δημότης Μοσχάτου – Ταύρου. Ο Ταύρος είναι πλέον κομμάτι της ζωής μου, όμως ακόμα δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς του βίου μου ούτε επηρεάζει τις καταβολές των παιδιών μου. Είμαι βέβαιος ότι έτσι αισθάνονται και οι φίλοι μου από τον Ταύρο.
Η ειλικρίνεια είναι η μεγαλύτερη ευγένεια και η απαραίτητη βάση για τις αληθινές φιλίες. Και επειδή σκοπεύω να ανοίξουμε μια αμφίδρομη επικοινωνία που θα κρατήσει, οφείλω να ανοίξω τα χαρτιά μου έτσι ώστε να μην κατηγορηθώ μετά για διακρίσεις αλλά και να μην πικράνω κάποιους με την άγνοια μου σε θέματα που ως γνήσιος δημότης της πόλης θα όφειλα να γνωρίζω!
Δημήτρης Μπίζας
