Ένα όμορφο αρθράκι σχετικά με την περιοχή του Ταύρου , μας απέστειλε αναγνώστρια, κάτοικος του Ταύρου.

Διαβάστε το αυτούσιο:

Τα πρωινά μου στον Ταύρο έχουν πλάκα. Βγαίνω καθημερινά με το σκύλο μου και συνεχώς μαθαίνω κι από ένα νέο.

Ο Ταύρος μου θυμίζει κάπως την γειτονιά μου στην Τούμπα. Καινούριες κατοικίες δίπλα σε παλιές –στα όρια κατεδάφισης- πολυκατοικίες, τα εργατικά. Εκεί που περπατάς στην Πειραιώς και νιώθεις πως είσαι στην Αθήνα, τσουπ στο επόμενο στενό αισθάνεσαι πως μεταφέρθηκες κάπου στην επαρχία. Καφενειάκια, συνοικιακά μαγαζιά, μικροεπιχειρήσεις και παντός τύπου καταστήματα.

Όσο ο καιρός είναι καλός, όλοι έχουν κι από ένα τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο. Στα παγκάκια κάθε πρωί οι συνταξιούχοι συζητάνε πάσης φύσεως θέματα. Πολιτικά, οικονομικά και αθλητικά. Μόλις πλησιάσεις (με το 40κιλο σκύλο) σταματάνε την κουβέντα, κάνουν στην άκρη για να περάσεις και αφού απομακρυνθείς συνεχίζουν την κουβέντα. Οι θαρραλέοι χαϊδεύουν και το σκύλο, ρωτάνε τι ράτσα είναι και χαμογελούν.

Κάποιες φορές θα σε σταματήσει κάποια κυριούλα στο δρόμο για να σου πει τον πόνο της. Δεν ξέρω αν τους βγάζει κάτι η φάτσα μου, αλλά έχω πιάσει πολλές φορές κουβέντα. Τις προάλλες, για παράδειγμα, μια γιαγιούλα μου είπε ότι της έκλεψαν το πορτοφόλι στη λαϊκή. Στενοχωρήθηκα και της είπα να προσέχει, αλλά μόλις απομακρύνθηκα μου φάνηκε πολύ αστείο που σταμάτησε και είπε τον πόνο της σε μία εντελώς άγνωστη.

Τα βράδια του καλοκαιριού οι πλατείες είναι γεμάτες παιδιά. Χαίρομαι πολύ όταν βλέπω ότι υπάρχουν ακόμα μικροί άνθρωποι στην Αθήνα που έχουν την δυνατότητα να μεγαλώνουν ανέμελα παίζοντας μπάλα και κάνοντας ποδήλατο. Οι γυναίκες της γειτονιάς κάθονται στα παγκάκια της πλατείας και τρώνε ηλιόσπορο. Το καταλαβαίνεις την επόμενη μέρα, που το πεζοδρόμιο είναι τίγκα στο τσόφλι.

Κάπου κάπου θα σου έρθει και η μυρωδιά από κανένα φρέσκο ταμπάκο –if you know what I mean–, αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι. Ναι, η αλήθεια είναι πως ο Ταύρος έχει μερικά αλάνια. Δεν σε ενοχλεί κανείς όμως. Εφόσον δεν τον ενοχλείς κι εσύ φυσικά.

Στα πανηγύρια γίνεται ο κακός χαμός. Κλείνουν οι δρόμοι για τους πάγκους των μικροπωλητών κι ολόκληρη η γειτονιά μοσχοβολάει σουβλάκια (σουβλάκια, όχι πιτόγυρα), λουκουμάδες και μαλλί της γριάς. Μ’αρέσουν τα πανηγύρια στον Ταύρο, μου θυμίζουν κάπως τα πανηγύρια της πόλης μου -της Κομοτηνής, αλλά γι’ αυτήν θα μιλήσω μια άλλη μέρα-.

Ένα τελευταίο στοιχείο που μ’ αρέσει σ’ αυτήν την περιοχή είναι η πολυπολιτισμικότητα των κατοίκων της. Θα δεις Έλληνες ντόπιους, παλιννοστούντες, Αλβανούς, μετανάστες από την Ανατολή. Συνυπάρχουν αδελφικά, ή έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω μιας και δεν έχω ακούσει ποτέ να υπάρξει καβγάς λόγω ρατσισμού. Εγώ πάντως έχω και μη-Έλληνες φίλους. Πάντα είχα δηλαδή και πάντα θα έχω.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ