Τις τελευταίες μέρες με αφορμή τον «αντιρατσιστικό» νόμο είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε ξανά κάποιες από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας μας. Ήταν ή δεν ήταν γενοκτονία η σφαγή των Ελλήνων του Πόντου και άλλα τέτοια σχετικά μας έβαλαν σε μια αδιέξοδη αντιπαράθεση μεταξύ «πατριωτών» και αναθεωρητών χωρίς ουσιαστικό όφελος για την ιστορική μνήμη. Το δυστύχημα είναι, ότι εκτός των «διαβασμένων» ενδιαφερόμενων, η πλειονότητα της ελληνικής κοινής γνώμης διατηρεί άγνοια για πολλά από αυτά τα γεγονότα. Θα μου πείτε εδώ μαθητές γυμνασίου/λυκείου στη παρέλαση της 25ης Μαρτίου ισχυρίζονται, ότι γιορτάζουμε το ΟΧΙ στους Γερμανούς, αλλά δεν βαριέσαι, εδώ θα συμπληρώσουν ένα μηχανογραφικό στη τύχη και όπου περάσουν καλά είναι, αρκεί να κάνουν «ζωάρα»!
Στη χώρα του άρπα κόλα, όταν δεν ξέρεις τα βασικά συνήθως δεν ξέρεις και τα «λιγότερο SOS», οπότε γιατί να έχουμε την απαίτηση από τον νεοέλληνα να ξέρει τι έγινε στην Κωνσταντινούπολη σαν σήμερα το Σεπτέμβρη του 1955; Γιατί πρέπει να ταράξουμε την νηφαλιότητα μας με άσχημες σκέψεις την ώρα, που αναμένουμε το επόμενο επεισόδιο του Σουλεϊμάν; Χωρίς να το παίζω έξυπνος, εγώ έμαθα τι συνέβη στην Κωνσταντινούπολη στις 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955 όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, αφού πιο πριν στο σχολείο οι καθηγητές μας είχαν φροντίσει να αποφύγουν συστηματικά όλα τα γεγονότα της ελληνικής ιστορίας από το 1923 και μετά – η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην υπήρχε καν αναφορά στο σχολικό βιβλίο και πήγα πριν από την εποχή του περιβόητου βιβλίου Ρεπούση. Ανήκω σε μια γενιά, που δεν διδάχτηκε στο σχολείο τον εθνικό διχασμό, την Εθνική Αντίσταση, τον Εμφύλιο, το μετεμφυλιακό κράτος, τη δικτατορία των συνταγματαρχών, την εισβολή στη Κύπρο, οπότε είναι φυσικό να μην ακούσαμε ούτε λέξη για γεγονότα, που συνέβησαν εκτός του οικοπέδου, που ονομάζεται Ελλάδα.
Δεν θα σας αναλύσω τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955, αφού η γνώση όταν είναι μασημένη, είναι σαν τη τροφή, δηλαδή αηδία. Υπάρχουν πολλές πηγές διαθέσιμες και εύκολα προσβάσιμες και στο διαδίκτυο για να γνωρίσει κανείς τα γεγονότα εκείνης της νύχτας, που σημάδεψε ανεπανόρθωτα τον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και αποτέλεσε την αφετηρία των γεγονότων, που οδήγησαν σε μια άλλη τραγωδία του ελληνισμού, αυτή της εισβολής στη Κύπρο, ενώ για τους πιο μελετηρούς υπάρχει το μνημειώδες βιβλίο «Ο μηχανισμός της καταστροφής» του μεγάλου έλληνα ιστορικού και τουρκολόγου Σπύρου Βρυώνη.
ΥΓ: Για όποιον αναρωτιέται τι θέλω να πω με τον τίτλο του άρθρου, αναφέρομαι στο πογκρόμ της ναζιστικής Γερμανίας κατά των εβραίων σε Γερμανία και Αυστρία το 1938. Οι ομοιότητες και διαφορές με τα γεγονότα της 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955 είναι στη δική σας κρίση.
