Στο Booyo, 27 χρόνια μετά…
Από τον Φώτη Νέννε
…και εξηγούμαι: να είσαι 3 ετών παρέα με τον- όχι και πολύ στα καλά του- πατέρα σου, να σε παίρνει στους ώμους και να πηγαίνετε κατά Φάληρο μεριά, σε ένα κτίριο πολύ μεγάλο. Εσύ να μην καταλαβαίνεις και πολλά, τι, πώς, γιατί τόσος κόσμος. Κι όμως… τελικός ευρωπαϊκού μπάσκετ ήταν φίλε μου, με την Εθνική Ελλάδος παρούσα. Τι ακριβώς περίμενες…
Σ.Ε.Φ., Πύλη 2, Κάτω διάζωμα, τμήμα ΑΚ, σειρά 7, θέση 10. Να χειροκροτείς, να μην πολυασχολείσαι κιόλας με το παιχνίδι και κάποια στιγμή να πετάγεσαι δις στον αέρα. Ύστερα από τον Ιούνη του 1987 λοιπόν, 27 χρόνια μετά, και ενώ φτιάχνεις καφέ στο «Booyo», βλέπεις μπροστά σου τον «τίμιο γίγαντα» (σ.σ. που έλεγε και ο Συρίγος). Τον Αργύρη Καμπούρη.
Ναι, ναι, αυτόν που για χάρη του πετάχτηκα στον αέρα από τον «άκαρδο» πατέρα μου. Ναι, αυτόν που έβαλε τις βολές τότε, αλλά είχε βάλει άλλους 8 καθοριστικούς πόντους στο ίδιο παιχνίδι με τους Σοβιετικούς και σηκώσαμε την κούπα! Αυτόν που υπηρετούσε (κι εξακολουθεί από άλλο πόστο) τον Ολυμπιακό για 17 χρόνια όντας και αρχηγός του την περίοδο που ο σύλλογος γνώριζε στιγμές δόξας με final 4 και πρωταθλήματα (αρχές του ’90). Ο Αργύρης Καμπούρης, λοιπόν, ήπιε το καφεδάκι του στο μαγαζί μας, έπιασε κουβέντα με τους θαμώνες περί αθλητισμού, σύγκρινε εποχές, έδινε συμβουλές. Μας ευχαρίστησε για την φιλοξενία, αλλά περισσότερο τον ευχαριστούμε εμείς για τις αναμνήσεις γυρνώντας μας τόσα χρόνια πίσω. Εις το επανιδείν Αργύρη.
