Τις τελευταίες μέρες κυριαρχεί στην εσωτερική επικαιρότητα, πέρα από τα συνεχή σκωτσέζικα ντους από την τρόικα, το θέμα με την εκπαιδευτική άδεια του βαρυποινίτη Νίκου Ρωμανού. Ένα θέμα με καθαρά ανθρώπινες διαστάσεις τείνει να γίνει, στα πλαίσια της πολιτικής μικροκομματικής αντιπαράθεσης, μείζον για τους λάθους λόγους. Ένα θέμα που θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για μια πολύ εποικοδομητική συζήτηση και προβληματισμό πάνω στο χαρακτήρα που θα έπρεπε να έχει το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας.
Το σύστημα σωφρονισμού στην Ελλάδα και οι συνθήκες κράτησης των ανθρώπων στα καταστήματα του μόνο ειδυλλιακά δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Υπεράριθμοι κρατούμενοι, οι οποίοι τοποθετούνται, σε αρκετές περιπτώσεις, με λάθος κριτήρια, π.χ άνθρωποι που βρίσκονται φυλακή για χρέη με σκληρούς κακοποιούς ή απλοί χρήστες ναρκωτικών που χρειάζονται ιατρική και ψυχολογική συμπαράσταση αφημένοι στην τύχη τους. Φυλακές παλιές χωρίς σωστές υποδομές,υπάλληλοι με ελλιπή κατάρτιση, σοβαρά προβλήματα με τις συνθήκες υγιεινής και άλλα πολλά συνθέτουν ένα σκηνικό που σε καμία περίπτωση δεν τιμά μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα όπως είναι η Ελλάδα. Ο πολιτισμός μιας δημοκρατικής κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους φυλακισμένους της. Έναν τρόπο που δεν πρέπει να έχει χαρακτήρα εκδικητικό αλλά σωφρονιστικό, χαρακτήρα επανένταξης στον κοινωνικό ιστό και όχι περιθωριοποίησης.
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να προστατεύεται μια κοινωνία από κάθε είδους παραβατικές συμπεριφορές. Ο θεσμός των αδειών, που τόσο έχει επικριθεί στις μέρες μας, αν και οι συνέπειες του είναι κατά τη γνώμη μου ευεργετικές, επιβάλλεται να επανεξεταστεί ως προς τον τρόπο χορήγησης, και η δυνατότητα σε νεαρούς κρατούμενους να μορφωθούν με κάθε δυνατό τρόπο είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Στην περίπτωση του Νίκου Ρωμανού τα πράγματα έχω την αίσθηση πως έχουν ξεφύγει από κάθε λογική. Στον βωμό των όποιων κομματικών πρακτικών ακούγονται, και εντός του κοινοβουλίου, απίστευτα πράγματα. Ο αγώνας που κάνει ο νεαρός Ρωμανός, κάνοντας κακό πάνω απ’ όλα στην υγεία του με την συνεχιζόμενη απεργία πείνας, διεκδικώντας τα δικαιώματα που ο ίδιος θεωρεί ότι του στερούν σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να λάβει τις διαστάσεις που ορισμένοι προσπαθούν να του προσδώσουν, δηλαδή περί αντίστασης εναντίον του κρατικού μηχανισμού ή ότι το κράτος συμπεριφέρεται με εκδικητικό μένος απέναντι του επειδή δεν έσκυψε το κεφάλι.
Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος έχει κανόνες λειτουργίας και νόμους που όταν παραβιάζονται επισύρουν και τις αντίστοιχες συνέπειες. Τώρα αν κάποιοι θεωρούν ως πράξη αντίστασης μια ένοπλη ληστεία τότε τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα ή αν πάλι θεωρούν την άρνηση βράβευσης του για την επιτυχία του στις εισαγωγικές τότε μάλλον κωμικά. Η απόφαση του να σπουδάσει είναι σεβαστή και πρέπει να βοηθηθεί με όλα τα μέσα που μπορούν να δοθούν σε έναν άνθρωπο που έχει καταδικαστεί και βαρύνεται με πράξεις του ποινικού κώδικα. Δεν μπορεί να έχει ένας κρατούμενος τις ίδιες ελευθερίες με έναν νομοταγή πολίτη διότι τότε χάνεται κάθε έννοια νομιμότητας και επικρατεί αίσθημα ατιμωρησίας. Ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για ένα άτομο με ξεκάθαρη άποψη και θεώρηση αντικοινωνική, και που μέχρι να αποδειχθεί από την δικαιοσύνη, εκκρεμούν εις βάρος του τρία εντάλματα για τρομοκρατία και επομένως δεν μπορεί να τεθεί θέμα χορήγησης αδείας.
Η νομοθετική ρύθμιση που φέρνει στην Βουλή άμεσα προς ψήφιση το Υπουργείο Δικαιοσύνης μέσω της οποίας παρέχεται η δυνατότητα παρακολούθησης μαθημάτων εξ αποστάσεως, με τρόπο ανάλογο με το Ανοικτό Πανεπιστήμιο, είναι κατά τη γνώμη μου η ενδεδειγμένη. Αρκεί βέβαια να δοθεί όντως η δυνατότητα αυτή με όλα τα απαραίτητα τεχνολογικά μέσα στους κρατούμενους για να πετύχουν τον σκοπό τους. Πριν απ’ όλα όμως αυτό που έχει αξία την χρονική στιγμή που μιλάμε είναι η υγεία του παιδιού που σύμφωνα με τους γιατρούς διατρέχει κίνδυνο.
Υ.Γ : Σπεύδω να τονίσω, προς αποφυγή των όποιων παρεξηγήσεων, ότι είναι άλλο πράγμα η κοινωνική επανάσταση σε οποιαδήποτε μορφή της και άλλο πράγμα οι πράξεις που παραπέμπουν στον κοινό ποινικό κώδικα. Μια δημοκρατική κοινωνία αλλάζει μέσα από αγώνες πάλης των εργαζόμενων, των νέων ανθρώπων εντός των δομών και σε καμία περίπτωση με ένοπλο τρόπο.
Υ.Γ 2 : Το ζητούμενο για τον Νίκο Ρωμανό δεν είναι να βγαίνει εκτός φυλακής, αλλά να πραγματοποιήσει τις σπουδές του με την αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση της πολιτείας.
Χρήστος Σούτος
Σωστά το τοποθετείς Χρήστο
Επικουρικά σημειώνω ότι
• Ο Ρωμανός, προκειμένου να του επιτραπεί να δώσει εξετάσεις, έκανε – υπέγραψε – δήλωση ότι επιθυμεί να σπουδάσει με όποιες δυνατότητες θα του παρέχει η πολιτεία μέσα από την φυλακή.
• Σήμερα η παρακολούθηση μέσω ηλεκτρονικών μέσων έχει πάρει πολύ συγκεκριμένη μορφή και εξυπηρετεί πολλά παιδια ΑΜΕΑ που δεν μπορούν να έχουν “φυσική παρουσία” στην σχολή.
• Η συγκεκριμένη σχολή που πέρασε (ΤΕΙ Αθήνας Διοίκηση Επιχειρήσεων) ΔΕΝ έχει εργαστήρια τουλάχιστον στα πρώτα εξάμηνα.
• Το Α Εξάμηνο ήδη τρέχει κι αν ο Ρωμανός ενδιαφέρεται για να σπουδάσει (και όχι να το σκασει) πρέπει να στρωθεί στο διάβασμα για να το περάσει. Άμα με το καλό φτάσει στο πτυχίο τότε ποιος θα του στερήσει μια άδεια αν θεωρηθεί απαραίτητη;
• Μια υποθετική άδεια στον Ρωμανό θα είχε σαν πρϋπόθεση την φρούρησή του μέσα στην αίθουσα της σχολής και την μετατροπή της σχολής σε φρούριο για να μην το σκάσει πράγμα που δεν μας έπεισε ότι δεν το σχεδιάζει. Θα το δεχτούν αυτό οι άλλοι φοιτητές, αλλά και όλοι αυτοί που σήμερα τον προμοτάρουν;
ΥΓ Πρέπει ο ίδιος Ρωμανός να καταλάβει (λη να του το εξηγλησουν αυτοί που τον αγαπούνε) ότι έχει μπροστά του πολύ δυσκολότερο δρόμο από τους άλλους, εξ αιτίας των δικών του, μέχρι τώρα, επιλογών και ότι οι “φίλοι” του τον θέλουν περισσότερο σαν “νεκρό” παρά σαν επιστήμονα και μάλιστα στην “Διοίκηση Επιχειρήσεων”.
Αυτο το τελευταίο ειναι το πιο τραγικό. Οτι κάποιοι υποστηρικτές του, τον προτιμούν νεκρό. Τους ειναι πιο χρήσιμος έτσι.
Τραγική ειρωνεία. Σε μία χώρα όπου 600.000 παιδιά και έφηβοι υποσιτίζονται (έτσι λέει η UNICEF) o μεγαλοαστός απόγονος της οικογένειας Νάσιουτζικ κάνει απεργία πείνας επειδή έτσι απλά δεν του “βγήκε” η ληστεία στο Βελβενδό και τον συνέλαβαν. Και ακόμα χειρότερα, δηλώνει πολιτικός κρατούμενος σε μία χώρα που κάποτε η Μακρόνησος είχε περισσότερους “επισκέπτες” απ ότι η Μύκονος το Δεκαπενταύγουστο.
Πάμε ολοταχώς για νέες Μακρονήσους όπου οι Ρωμανοί θα είναι οι φύλακες … και οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες της βιοπάλης και “του καναπέ” οι … θαμώνες
Έχεις απόλυτο δίκιο φίλε δημότη.
Η μεγάλη αδικία είναι ότι εκατομμύρια βιοπαλαιστές, άνεργοι, οικογενειάρχες που την παλεύουν όπως μπορούν, έχουν βρεθεί στο περιθώριο. Σε μία σύγχρονη Μακρόνησο. Κανένα κανάλι, κανένας καλλιτέχνης, κανένα κόμμα δεν ασχολείται μαζί τους. Και αν βρεθεί κάποιος να μιλήσει, του κολλάνε την ταμπέλα του γραφικού και του λαϊκιστή.
Από την άλλη, όλοι τρέχουν να συμπαρασταθούν σε ένα πιτσιρίκι που με περίσσιο τσαμπουκά “κόλλησε” στα μούτρα των εργαζόμενων κάποιας τράπεζας ένα καλάσνικωφ. Αλήθεια, τι σκέψεις περνάνε από το μυαλό σου, όταν σε απειλούν οπλισμένοι “επαναστάτες”; Σκέφτεσαι τα παιδιά σου, τους δικούς σου, τους φίλους σου; Σκέφτεσαι αυτά που έκανες ή αυτά που δεν πρόλαβες να κάνεις; Δεν μου έχει τύχει.
Και μετά τίποτα. Ούτε συγγνώμη, ούτε απολογία. Κανένα λάθος. Μόνο τσαμπουκάς. Και ύβρεις. Για τους “επαναστάτες” των Βορείων προαστίων και των ακριβών σχολείων, οι υπόλοιποι είμαστε βολεμένοι, μικροαστοί, ξεφτίλες, προσκυνημένοι. Όταν το πιάτο σου είναι πάντα γεμάτο, το ακριβό σου σχολείο πληρωμένο και στο πορτοφόλι σου βρίσκεις πάντα χαρτζιλίκι, βλέπεις τον κόσμο με άλλο μάτι. Υπεροψία νομίζω το λένε. Και αν έχει οργή μέσα του ο Ν. Ρωμανός, τι θα έπρεπε να έχει μέσα του ο γιος του άνεργου, του απλήρωτου ή του αυτόχειρα; Και αν κάνει κάτι ανάλογο με το Ρωμανό, ποιος “επώνυμος” θα βγει να τον υποστηρίξει; Κανένας.
Επιτέλους και μία λογική άποψη, μπράβο Χρήστο. Ας πούμε για μια στιγμή τα πράγματα με το όνομά τους : Αν ο Ρωμανός ήθελε να σπουδάσει θα δεχόταν να σπουδάσει εξ αποστάσεως. Είναι λυπηρό να ηρωοποιείται ένας τόσο άσκοπος αγώνας τη στιγμή που η πολιτεία του δίνει το δικαίωμα να σπουδάσει. Για τους ανθρώπους που διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους για την “στέρηση βασικών δικαιωμάτων του απεργού πείνας” ,να τους θυμίσω την περίπτωση του Ηρακλή Κωστάρη της 17Ν που αφού είχε εκτίσει μέρος της ποινής του έπαιρνε εκπαιδευτικές άδειες για σπουδάσει στα ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας Πειραιά και όταν αυτές διακόπηκαν μετά την περίπτωση του Χ. Ξηρού, του τις διέκοψαν άδικα. Ο Κώσταρης έκανε 30 μέρες απεργία πείνας και μετά σταμάτησε. Αλλά για τον Κωστάρη κανείς δεν ενδιαφέρεται γιατί αυτός “σωφρονίστηκε”. Από οργισμένος τρομοκράτης έγινε το καλό παιδί που πάει στη σχολή του και μετά υπάκουα ξαναγυρίζει στο κελί του. Για αυτό δεν του συμπαραστάθηκε κανείς.
Από τις πιο νηφάλιες αναλύσεις.
Συγχαρητήρια.