Εκλογές 2015 – Πολιτική ανάλυση από έναν αδαή

Καλή χρονιά σε όλους, εύχομαι υγεία και χαμόγελα στις οικογένειες σας.

Αυτές τις ημέρες με την ευκαιρία μιας ολιγοήμερης ανάπαυλας από την εργασία μου, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τις εξελίξεις πιο συστηματικά, είτε μέσα από την τηλεόραση είτε από το διαδίκτυο. Όπως είναι φυσικό, είμαι κι εγώ αρκετά προβληματισμένος, μπερδεμένος και απογοητευμένος από την κατάσταση όπως έχει διαμορφωθεί στη χώρα, αλλά και από το πολιτικό σκηνικό, το οποίο κάθε άλλο παρά δίνει ελπίδες για μια οποιαδήποτε βελτίωση.

Βρισκόμαστε περίπου 20 ημέρες πριν τις πιο πολωμένες εκλογές, από την εποχή του «βρώμικου ‘89», με την κατάσταση να είναι ιδιαίτερα ρευστή, τις αγορές να μουγκρίζουν, τους πολίτες να είναι στο μεγαλύτερο μέρος τους σαστισμένοι και με την αγορά να ακολουθεί αυτή την αβεβαιότητα βουτώντας καθοδικά.

Οι πολιτικές ισορροπίες έχουν αναδιαμορφωθεί, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μεγάλες πτώσεις κομμάτων που παραδοσιακά συμμετείχαν στην Βουλή, μεγάλη άνοδο σε πάλαι ποτέ περιθωριοποιημένους πολιτικούς σχηματισμούς, ενώ δεν λείπουν και οι πρωτοεμφανιζόμενες δυνάμεις (τουλάχιστον σε ότι αφορά τα κόμματα γιατί στα πρόσωπα δεν αλλάζουν και πολλά), οι οποίες μάλιστα φαίνεται να διεκδικούν με αξιώσεις ρυθμιστικό ρόλο στις εξελίξεις.

Οι βασικοί πρωταγωνιστές, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, παίζουν όπως ήταν αναμενόμενο ένα ακατάπαυστο, καταστροφικό επικοινωνιακό παιχνίδι, που μόνο το συμφέρον της χώρας δεν μπορεί να εξυπηρετήσει. Οι μεν καλλιεργούν τον φόβο του Grexit, της χρεοκοπίας και της καταστροφής, οι δε σκίζουν τα μνημόνια, διαγράφουν το χρέος μονομερώς και απειλούν τις αγορές με πεντοζάληδες και λοιπούς παραδοσιακούς χορούς. Μέγιστη ανευθυνότητα και λαϊκισμός εκατέρωθεν με σημαντικές συνέπειες για την πολιτική σταθερότητα, την αξιοπιστία της χώρας και την κινητικότητα της πολύπαθης αγοράς, αλλά κυρίως τα ταλαιπωρημένα νεύρα των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με εκβιαστικά διλήμματα.

Ανάμεσα στους δύο, ο χώρος της κεντροαριστεράς, ο χώρος που παραδοσιακά μπορούσε να συγκεράσει και να λειάνει τις γωνίες του αμιγώς δεξιού και του αμιγώς αριστερού λόγου, φαίνεται να βουλιάζει όλο και περισσότερο σε ένα αυτοκτονικό σύνδρομο, το οποίο σημειωτέον δεν εμφανίστηκε τώρα αλλά υποσκάπτει τα θεμέλια του χώρου από το 2010 περίπου. Το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου περιθωριοποιείται και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα μπεί στην επόμενη Βουλή καταϊδρωμένο και μετά από μεγάλη αγωνία. Νομίζω λίγοι ήταν αυτοί που περίμεναν ότι κάποτε θα άκουγαν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ενός από τους πόλους του δικομματισμού για δεκαετίες, να παροτρύνει τους πολίτες να το καταστήσουν τρίτη δύναμη στη Βουλή. Αν ο στόχος είναι η τρίτη θέση, μπορείτε να φανταστείτε την δυναμική του κόμματος σε ρεαλιστική βάση και την εικόνα που βλέπουν στα δημοσκοπικά ευρήματα οι επιτελείς.

Στην άλλη όχθη του κεντροαριστερού χώρου, το νεοσύστατο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, έχει ρίξει τον κεντροαριστερό κόσμο σε δύο στρατόπεδα. Εκείνους που τον θεωρούν υπαίτιο για το ελληνικό δράμα και σε εκείνους που τον θεωρούν ως τον ηγέτη που παγιδεύτηκε, λοιδορήθηκε, αδικήθηκε και μάλιστα από τους εσωκομματικούς του αντιπάλους περισσότερο κι από την τότε αντιπολίτευση. Είναι γεγονός πως η δημιουργία αυτού του κόμματος δεν βοηθάει την συνοχή της κεντροαριστεράς η οποία εκφραζόταν κάποτε στο σύνολο της από το ΠΑΣΟΚ, ωστόσο κανείς μπορεί να πεί με ευκολία ότι και το ΠΑΣΟΚ έπαψε προ πολλού να εκφράζει τον κεντροαριστερό χώρο, χωρίς να μπορούν και πολλοί να εκφράσουν αντιρρήσεις σε αυτό το επιχείρημα.

Μια ακόμα νέα εμφάνιση, είναι το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ακόμα αντιληφθεί τον πολιτικό προσδιορισμό του, αλλά αν προσπαθούσα να το χαρακτηρίσω, θα έλεγα ότι είναι ένα κόμμα Κεντροαριστεροφιλελεύθερο (το ξέρω ότι είναι γλωσσοδέτης αλλά δεν φταίω εγώ). Η πρόσφατη ανακοίνωση της συνεργασίας με την Δράση, αποτέλεσε μια έκπληξη (για μένα τουλάχιστον) και περιμένω με ενδιαφέρον να παρακολουθήσω την (αναπόφευκτη) εσωτερική σύγκρουση, αφού είναι ελάχιστα έως μηδαμινά τα σημεία που οι απόψεις και ο πολιτικός λόγος των δύο κομμάτων συγκλίνουν.

Την εικόνα έρχονται φυσικά να συμπληρώσουν ΚΚΕ (δεν έχω τίποτα να προσθέσω, άλλωστε κι αυτοί δεν έχουν προσθέσει κάτι τα τελευταία 50 χρόνια οπότε μιλάμε για κάτι σταθερό), ΛΑΟΣ (αναμένω να δω αν θα μπορέσει να κάνει ψηφοδέλτιο και με ποιους), Χρυσή Αυγή (με όσους έχουν μείνει εκτός Κορυδαλλού και θα δούμε και με ποιους άλλους) και φυσικά ΑΝΕΛ (στους οποίους δεν δίνω πολλές ελπίδες γιατί περιθωριοποιούνται με ευθύνη κυρίως της ηγεσίας τους, θεωρώ μάλιστα ότι σύντομα θα διαλυθούν). Να μην παραλείψω και μια σειρά άλλα μικρότερα κόμματα τα οποία όμως δεν αναμένεται να παίξουν σημαντικότερο ρόλο αφού η δυναμική τους δεν δείχνει να έχει αλλάξει, ώστε να διεκδικήσουν με αξιώσεις μια τουλάχιστον βουλευτική έδρα.

Από την μία λοιπόν όλοι αυτοί, από την άλλη εμείς οι πολίτες. Το «από την άλλη», δεν το λέω τυχαία, αφού είναι πεποίθηση μου ότι εμείς κι αυτοί, όποιοι κι αν είναι οι «αυτοί», δεν είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Δεν ήμασταν ποτέ. Όλοι εμείς θα κληθούμε να κάνουμε τις επιλογές μας και να υποστούμε τις συνέπειες τους. Ή τα οφέλη τους (μη γελάς, ποτέ δεν ξέρεις…εντάξει, γέλα, δίκιο έχεις…). Εκείνοι από την άλλη, έχουν σαν μοναδικό στόχο, να μετρήσουν δυνάμεις, να μεγαλώσουν την πίτα τους και να αποκτήσουν πρόσβαση σε προνόμια. Εξουσία, χρήμα, δύναμη. Αυτά τους κινούν. Είμαι τόσο απόλυτος σε αυτή την διαπίστωση γιατί όσα χρόνια της ζωής μου είμαι πολιτικοποιημένο όν, αυτό συμβαίνει και το μόνο που αλλάζει είναι οι θιασώτες αυτής της παράστασης. Το σενάριο μένει ίδιο.

Είναι γεγονός ότι το διακύβευμα αυτών των εκλογών είναι Φόβος ή Αγανάκτηση.
Τίποτα από τα δύο όμως δεν αποτελεί στάση προόδου, εποικοδομητική επιλογή και προοπτική για το μέλλον της χώρας, το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας, τα οποία δεν οφείλουν να πληρώσουν τις αστοχίες και τις ατασθαλίες των προηγούμενων γενεών αλλά και της δικής μας.

Αν διάβασες αυτό το άρθρο μέχρι εδώ για να αποκρυσταλλώσεις μια πολιτική θέση ή μια κατεύθυνση, την πάτησες και μπορεί να έχασες και τον χρόνο σου. Δεν έχω ιδέα τι θα ψηφίσω στις 25 Ιανουαρίου, αλλά και να είχα δεν θα στο έλεγα, οπότε βγάλτα πέρα μόνος σου, μεγάλο παιδί είσαι. Πάρτο πάνω σου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι στις 26 Ιανουαρίου, μάλλον θα μουτζώνομαι, όποια κατεύθυνση και να πάρω, γιατί δεν μου αρέσει ούτε ο Φόβος ούτε η Αγανάκτηση.

Προτιμώ την Ελπίδα, αλλά προς το παρόν δεν την βλέπω, τουλάχιστον όχι από το υπάρχον πολιτικό στερέωμα. Δεν υπάρχει κάποια πολιτική δύναμη να με κάνει να την αισθανθώ αυτή την ελπίδα, τουλάχιστον όχι μόνη της. Αν μπορούσαν όμως να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να συνθέσουν απόψεις και να χαράξουν μια κοινή στρατηγική συμφωνώντας τουλάχιστον σε κάποιες βασικές γραμμές; (Πάλι γελάς, ε; Ξέρω γιατί…όπως ξέρω ότι θα μπορούσες να τους αναγκάσεις να το κάνουν, αλλά μην τα θέλεις κι όλα έτοιμα. Σκέψου το λίγο.)

Καλή δύναμη και καλή φώτιση σε όλους μας.