Τελευταία ευκαιρία

Είμαστε μόλις λίγο πριν την οριστική επίλυση του προβλήματος ή την είσοδο της χώρας και του λαού, σε αχαρτογράφητα ύδατα, που άλλοι λένε ότι όλα θα είναι εντάξει κι άλλοι λένε ότι θα καταστραφούμε.

Είμαστε λίγο πριν από την πιο κρίσιμη καμπή της ελληνικής ιστορίας, μετά ίσως από την πτώση της χούντας και την είσοδο της Ελλάδας στην ΟΝΕ.
Διαχρονικά, ο ελληνικός λαός έβρισκε τον τρόπο να συμπτύσσεται και να πορεύεται ενιαίος, τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Τουλάχιστον για όσο υπήρχε κίνδυνος. Όχι πια.

Φαίνεται ότι είναι τέτοια η διάσπαση στην ελληνική κοινωνία, είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει τις πλευρές (τουλάχιστον τις βασικές δύο, σε ότι αφορά το πολιτικό σκηνικό) που απέχουμε πολύ από το να πορευθούμε ενωμένοι προς μια κατεύθυνση. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω γράψει για το θέμα τις ενότητας, δεν υπήρχε όμως άλλη φορά που να γράφω με τόσο μεγάλη απογοήτευση.

Ο λαός είναι χωρισμένος στα δύο (τουλάχιστον) και μια νοσηρή ρητορική έχει αναπτυχθεί κι από τις δύο πλευρές. Μια ρητορική που προωθεί την περαιτέρω διάσπαση, την αποτροπή μιας ενιαίας δυναμικής παρέμβασης που θα έδειχνε σε όλες τις κατευθύνσεις ότι στα θέματα που αφορούν την πατρίδα, υπάρχει ενιαία φωνή και αντίδραση. Είναι προφανώς, όλα αυτά κατευθυνόμενα και παρακαλώ τον αναγνώστη να μην με θεωρήσει συνωμοσιολόγο.

Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα. Ούτε μια κοινή συγκέντρωση δεν μπόρεσε να οργανωθεί, με ένα κοινό σύνθημα, ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα. Η μια διαδήλωση ήταν κατά της λιτότητας και η άλλη υπέρ της παραμονής στην Ευρώπη. Εκείνος που δεν θέλει την λιτότητα, εξ’ ορισμού θέλει την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ευρώπη? Εκείνος που θέλει την παραμονή στην Ευρώπη, γουστάρει τη λιτότητα? Αυτά είναι τα πραγματικά μας διλήμματα? Πολλοί λένε πως ναι και η αλήθεια είναι πως αυτά είναι κάποια από τα διλήμματα μας, αλλά εγώ έχω άλλη άποψη για τα καίρια διλήμματα.

Σε λίγες μέρες θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση. Ή μια περίπτωση είναι να έχουμε «επιτύχει» μια συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους, η οποία όμως θα είναι ιδιαίτερα επίπονη, θα εντείνει την ανέχεια όπου αυτή υπάρχει, θα μειώσει κι άλλο τα ισχνά εισοδήματα που έχει η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, θα μεγαλώσει κι άλλο το ποσοστό ανεργίας και θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερες κοινωνικές ανισότητες.

Η δεύτερη, είναι να έχουμε έρθει σε ρήξη, να βρεθούμε απομονωμένοι από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, αντιμέτωποι με θέματα που κορυφαίοι οικονομολόγοι δεν έχουν μπορέσει να προβλέψουν με σιγουριά ή τέλος πάντων έστω να συμφωνήσουν σε κάτι υποτυπώδες για να ξέρουμε τι να περιμένουμε.

Και στις δύο περιπτώσεις, η κοινωνία θα χρειαστεί συνοχή, θα χρειαστεί αλληλεγγύη και ενότητα.

Το δίλημμα είναι το εξής για την κοινωνία μας, εντός ή εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου:

ΣΥΝΟΧΗ ή ΡΗΞΗ ?

ΣΥΝΟΧΗ που θα βοηθήσει όλους και τον καθένα ξεχωριστά να αντιμετωπίσει τις μικρές ή μεγαλύτερες συνέπειες των αποφάσεων που λαμβάνονται στα πολιτικά θέατρα? Που θα επιτρέψει το βάρος που θα πάρει ο καθένας μας στην πλάτη του να ελαφρύνει έστω και λίγο, να μπορέσουμε να κοιτάξουμε λίγο προς το μέλλον?
Ή μήπως ΡΗΞΗ, που θα απομονώσει τον καθένα μας ακόμα περισσότερο, με βάση την ταμπέλα που πολύ βολικά κάποιοι θα του «κοτσάρουν» για να ξεχωρίζονται τα πρόβατα του κάθε κοπαδιού? Που θα οδηγήσει την κοινωνία πίσω σε μονοπάτια που θέλουμε να ξεχάσουμε, από την όχι και τόσο παλαιότερη ιστορία μας, σε εμφυλιακές καταστάσεις και συνθήκες? Που θα οδηγήσει την χώρα ακόμα πιο χαμηλά από όπου βρίσκεται τώρα? Που θα εξαφανίσει ότι απέμεινε από εκείνα που έχτιζε η κοινωνία μας για να κλείσει τις πληγές των εσωτερικών σπαραγμών? Θα γυρίσουμε εκεί?

Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα για μένα.

Κι έχουμε μια ευκαιρία και μόλις λίγες – πολύ λίγες ημέρες για να το αντιληφθούμε και να αποφασίσουμε.

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ!