Κυριακή πρωί προς μεσημεράκι. Μια ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα, με ιδανικές συνθήκες για να παρακολουθήσει κανείς την αγαπημένη του τοπική ομάδα.
Κάπως έτσι σκέφθηκαν οι περισσότεροι που γέμισαν ασφυκτικά το γήπεδο του Μοσχάτου για να παρακολουθήσουν τον αγώνα της Α.Ε. Μοσχάτου με τον Ίκαρο Καλλιθέας.
Δυστυχώς ακόμα κι αυτή την μικρή απόλαυση κατάφεραν κάποιοι να μας τη διαλύσουν.
Να πηγαίνεις με ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, την ωραία τη βόλτα σου, με όρεξη να δεις μπαλίτσα και να φεύγεις με τη ψυχή σου μαυρισμένη.
Δεν μας φθάνουν τα μνημόνια, η ρημαδιασμένη οικονομική κρίση και τα προβλήματα που απορρέουν από αυτήν, βρίσκουν τρόπο να μας καταστρέψουν τη διάθεση ακόμα και τη μόνη μέρα που μας μένει για λίγη ψυχαγωγία.
Για να είμαι ακριβής ο «κύριος» Ιωαννίδης που ήταν ο διαιτητής του αγώνα, ήταν εκείνος που συννέφιασε τη μέρα μας.
Τα λόγια δεν είναι ικανά να περιγράψουν το τι συνέβη. Οι τυφλοί είδαν και οι μουγγοί μίλησαν.
Αυτό που λέμε : 100 – 0. Τέτοια μεροληψία σε ποδοσφαιρικό αγώνα δεν έχω ξαναδεί. Μιλάμε για το άκρον άωτον της αποτυχημένης διαιτησίας.
Ανάποδα φάουλ, ανάποδα πλάγια άουτ. Άουτ που βαφτιζόντουσαν κόρνερ και το ανάποδο. Όλα κόντρα στην Α.Ε. Μοσχάτου. Σαν άλλος Χουντίνι ο διαιτητής μετέτρεπε το πεντακάθαρο φάουλ, σε δεύτερη κίτρινη για θέατρο και αποβολή.
Όσο προχωρούσε ο αγώνας ένοιωθες πως βρισκόσουν σε ρωμαϊκή αρένα μόνο που αντί για μονομάχους είχε τους παίκτες της Α.Ε. Μοσχάτου όμοια με τους πρώτους χριστιανούς, βορά στις διαιτητικές αποφάσεις που σαν άλλα άγρια θηρία, κατέτρωγαν τις προσπάθειες τους.
Κρίμα και πάλι κρίμα για την Α.Ε. Μοσχάτου που ξεδίπλωσε σπάνιες αρετές στο γήπεδο και γέμισε υπερηφάνεια τους φίλους της για την αγωνιστική της παρουσία.
Δυο φορές κρίμα για τα όσα ψευδή έγραψε στο φύλλο αγώνος ο ανεκδιήγητος αυτός διαιτητής. Και δεν αναφέρομαι στον τραυματισμό του επόπτη – μια καθόλα απαράδεκτη και καταδικαστέα ενέργεια – αλλά στα υπόλοιπα.
Την στιγμή που όλοι είδαμε τους παράγοντες του Μοσχάτου να μπαίνουν στο γήπεδο μετά το τέλος του αγώνα, να ηρεμούν με κάθε τρόπο την κατάσταση και να χαιρετούν προσωπικά, έναν προς έναν τους παίκτες της αντίπαλης ομάδας. Και φυσικά να προστατεύουν το διαιτητικό τρίο – στο μέτρο του δυνατού – κατά την αποχώρηση του προς τα αποδυτήρια.
Με τέτοια «σφαγή» σε άλλο γήπεδο τοπικής ομάδας θα είχαμε πολύ χειρότερα επεισόδια.
Ήταν τέτοια και τόση η ανικανότητα του ρέφερι στα σφυρίγματα του που πραγματικά αποκλείεται το ενδεχόμενο του δόλου. Δεν υπάρχει παράγοντας στο ελληνικό ποδόσφαιρο που να «έστηνε» τόσο απροκάλυπτα έναν αγώνα.
Φίλοι μου Πειραιώτες που τον έχουν παρακολουθήσει μου είπαν πως τα έχει ξανακάνει.
Επειδή οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες του Πειραιά είναι σοβαροί άνθρωποι και το γνωρίζω προσωπικά, είμαι βέβαιος ότι θα επιληφθούν του θέματος και θα δώσουν την αρμόζουσα λύση.
Όμως είναι τόση η απογοήτευση να βρίσκεται ένας τέτοιος τύπος και να σου χαλάει την όρεξη Κυριακάτικα.
Ας είναι. Η ομάδα του Μοσχάτου φέτος είναι τόσο δυνατή που θα μας δώσει πολλές χαρές φέτος. Θα μας χαρίσει το χαμόγελο που μας πήρε με το έτσι θέλω ένας διαιτητής που για 90’ την είδε αυτοκράτορας και είπε να κάνει κατάχρηση της εξουσίας του.
Όμως η ίδια η ιστορία διδάσκει για το τέλος – σε ποδοσφαιρική μεταφορά μιλώντας πάντα – που είχαν τέτοιου είδους ηγεμόνες!
