Η Δημοτική Βιβλιοθήκη στο Μοσχάτο σε συνεργασία με τον Ελληνικό Κύκλο Παιδικού Βιβλίου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του παιδιού καλεί τους μικρούς της φίλους στο χώρο της, Πίνδου 36 την Τετάρτη, 10 Δεκεμβρίου 2014 στις 6.30 μ.μ., στην παρουσίαση του παιδικού βιβλίου “Χάρης και Φάρις” της Γιώτας Αλεξάνδρου.
Ελάτε να διασκεδάσουμε, να παίξουμε, να συμμετέχουμε σε δραστηριότητες με πολλές εκπλήξεις!
Ο Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου
Απόστολος Σιώκας
Δημοτικός Σύμβουλος
Δημοτική Βιβλιοθήκη στο Μοσχάτο: 2109414314
Με την υποστήριξη της Ένωσης Γονέων και Κηδεμόνων των σχολείων του Δήμου Μοσχάτου-Ταύρου
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
Η ιστορία του βιβλίου «Χάρης και Φάρις» είναι μια ιστορία που θα προβληματίσει τους μικρούς αναγνώστες. Το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται κάτω από μια γέφυρα που ένα μικρό αγόρι κρύβεται κουλουριασμένο γιατί άραγε; δεν έχει σπίτι, δεν έχει οικογένεια, δεν έχει κάποιον να το φροντίζει;
Κατά την αφήγηση της ιστορίας στην τάξη του νηπιαγωγείου δεν ακούγεται μιλιά, καθώς τα παιδιά έχουν αγωνία να μάθουν τι παράξενο συμβαίνει στο παιδί κάτω από τη γέφυρα. Καλούνται να βρουν απαντήσεις και να σκεφτούν τι είναι πιθανό να συμβαίνει σ’ αυτό το παιδί. Ο Χάρης θα αναλάβει να λύσει το μυστήριο και να πλησιάσει το παιδί με το δικό του τρόπο. Όπως πλησιάζουν τα παιδιά το ένα το άλλο, ακόμη και χωρίς να γνωρίζονται με ένα χαμόγελο, ένα νεύμα, μια πρόσκληση σε παιχνίδι.
Μέσα από τη γνωριμία των δύο παιδιών της ιστορίας μας ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας του Φάρις, ενός παιδιού πρόσφυγα που έχει έρθει από εμπόλεμη χώρα.Τα δυο παιδιά πλησιάζουν το ένα το άλλο και αναπτύσσεται μια φιλία που δεν γνωρίζει σύνορα, γλώσσα, προκαταλήψεις. Το παιδί πρόσφυγας δε γνωρίζει τη γλώσσα και δείχνει επιφύλαξη σε αυτή την καινούργια γνωριμία. Είναι σημαντικό να ενταχθεί στο νέο περιβάλλον αλλά και να βοηθηθεί ν’ αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Η συγγραφέας και νηπιαγωγός Γιώτα Αλεξάνδρου μας αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ιστορίας και ποια η πρόθεσή της απέναντι στα παιδιά αναγνώστες.
«Πρόθεσή μου ήταν να αφηγηθώ μια ιστορία ανοιχτή από την αρχή ως το τέλος της. Μια ιστορία που προκαλεί ερωτήματα στο παιδί-αναγνώστη και που το προσκαλεί να δώσει τις δικές του απαντήσεις. Γι’ αυτό και δίνονται σκόπιμα -σταδιακά και έμμεσα- ελάχιστα στοιχεία για το παιδί κάτω από τη γέφυρα. Έτσι ώστε να αναρωτηθεί, να ερευνήσει και να συνθέσει -κάνοντας υποθέσεις- την ιστορία του Φάρις. Πώς και γιατί βρίσκεται ένα παιδί μόνο και απροστάτευτο κάτω από μια γέφυρα; Πού είναι οι γονείς του; Από πού ήρθε; Πώς έφθασε εκεί; Τι δυσκολίες συνάντησε στο ταξίδι του; Τι δικαιώματα έχει ως παιδί; Πώς μπορεί να το βοηθήσει να υπερασπιστεί αυτά τα δικαιώματα; Γιατί κάποια παιδιά (όπως οι συμμαθητές του Χάρη) έχουν αρνητική στάση απέναντί του; Ποια είναι τα στερεότυπα για τον ξένο; Πώς τα παιδιά μεταφέρουν και αναπαράγουν τις προκαταλήψεις των γονέων τους απέναντι στο διαφορετικό; Ποια είναι η τύχη του Φάρις, ενός παιδιού-πρόσφυγα; Ποια είναι η τύχη των παιδιών-προσφύγων γενικά; Πώς συνεχίζεται η ιστορία»;
Αλήθεια μπορούν τα παιδιά από τόσο μικρή ηλικία ν’ αποκτήσουν κριτική σκέψη και ποιος ο στόχος ως προς αυτό, του βιβλίου «Χάρης και Φάρις»; Ο Χάρης είναι ένα παιδί που με την αθωότητα που το διακρίνει μας αφηγείται τη δική του εμπειρία και θα μπορούσε ν’ αποτελέσει πρότυπο για τα παιδιά της ηλικίας του.
«Όσον αφορά στο πρότυπο που προβάλλεται -έμμεσα και ασυνείδητα- στο πρόσωπο του αφηγητή Χάρη, είναι αυτό του παιδιού με καλλιεργημένη ενσυναίσθηση, με αλληλέγγυα διάθεση και ευρύτητα πνεύματος, που σέβεται το διαφορετικό και το προσεγγίζει χωρίς προκαταλήψεις, με την καθαρότητα και τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει τα μικρά παιδιά».
Η Γιώτα Αλεξάνδρου είναι μια συγγραφέας αφουγκράζεται τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας και τι αντίκτυπο αυτά έχουν στην ελληνική πραγματικότητα. Ας μάθουμε λοιπόν ποια ήταν η αφορμή για να γράψει την ιστορία «Χάρης και Φάρις
«Το καλοκαίρι του 2012, συγκλονισμένη από τις εικόνες των παιδιών-προσφύγων στη Συρία, θέλησα να γράψω μια ιστορία για να εκφράσω την οργή που ένιωθα για τη βίαιη στέρηση της παιδικής τους ηλικίας, για την κατάφορη καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Να δώσω φωνή στη βουβή κραυγή μέσα μου. Στο μυαλό μου είχε καρφωθεί για μέρες μια εικόνα. Ένα παιδί-κουβάρι μόνο του κάτω από μια γέφυρα σε μια ξένη χώρα. Από αυτή την εικόνα γεννήθηκε η ιστορία.
Η τύχη βέβαια του Φάρις στην ιστορία -που δεν τη γνωρίζουμε επακριβώς γιατί το τέλος μένει ανοιχτό- είναι πολύ καλύτερη από την τύχη πολλών παιδιών-προσφύγων που φθάνουν στη χώρα μας. Όσα βέβαια δεν αφήνουν την τελευταία τους πνοή στο δρόμο για τη σωτηρία…
Τα ασυνόδευτα παιδιά που εντοπίζονται στην Ελλάδα -όπως με πληροφόρησαν από το ελληνικό τμήμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες- κρατούνται σε ξενώνες φιλοξενίας συχνά σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Στη συγκεκριμένη ιστορία ήθελα να προβληματίσω τους μικρούς αναγνώστες χωρίς, όμως, να τους στερήσω την ελπίδα της αλλαγής.
Γι’ αυτό και η αίσια έκβαση στην πολύπαθη προσωπική ιστορία του Φάρις, όπως θα μπορούσε και θα έπρεπε να είναι, σεβόμενοι τα δικαιώματα του παιδιού-πρόσφυγα. Η αποκατάσταση της ταραγμένης ισορροπίας στη ζωή του κάθε Φάρις είναι καθήκον του κράτους που τον υποδέχεται.
Η πολυπολιτισμική τάξη του Χάρη στο τέλος της ιστορίας με τον ευαισθητοποιημένο κύριο Αριστείδη δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα στα μεγάλα –τουλάχιστον- αστικά κέντρα. Η διαπολιτισμική προσέγγιση του εν λόγω δασκάλου είναι πλήρως εναρμονισμένη με το επίσημο αναλυτικό πρόγραμμα. Στόχος της η αποδοχή και ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η ανάδειξη της ομορφιάς της και η αξιοποίηση του πολιτισμικού κεφαλαίου του κάθε παιδιού. Τα τελευταία χρόνια που εργάζομαι σε διαφορετικά σχολεία στην Αθήνα, έχω τάξεις πολύχρωμες σαν του κυρίου Αριστείδη. Και μ’ αρέσει».
Στο βιβλίο «Χάρης και Φάρις» υπάρχει επίμετρο από το Ελληνικό Τμήμα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες όπου γίνεται αναφορά στα ασυνόδευτα παιδιά που φτάνουν στη χώρα μας και έχουν ανάγκη από ειδική μεταχείριση. Είναι πολύ σημαντικό τα παιδιά αυτά να νοιώσουν ασφάλεια, να έχουν ευκαιρίες για μάθηση και να κάνουν μια νέα αρχή για να ενταχθούν σε μια κοινωνία που θα σέβεται την ανθρώπινη ύπαρξη. Η Γιώτα Αλεξάνδρου μας δίνει την προσωπική της άποψη για το λόγο που ξεχώρισε το βιβλίο της.
«Κατά την άποψή τους, η ιστορία παρουσιάζει με διακριτικότητα, ευαισθησία αλλά και ρεαλισμό το θέμα των ασυνόδευτων παιδιών, συγκριτικά με άλλες αντίστοιχες ιστορίες όπου θίγεται έμμεσα και συμβολικά, π.χ. ο ήρωας είναι ζώο-πρόσφυγας. Αναδεικνύει ταυτόχρονα την ανθρώπινη πλευρά του ζητήματος, τις ανάγκες και τα δικαιώματά τους. Πέρα από την όποια αισθητική απόλαυση, το βιβλίο -η ιστορία και το παράρτημα με τις καλημέρες, τα διαπολιτισμικά παιχνίδια και τις προτεινόμενες δραστηριότητες- αν αξιοποιηθεί σωστά, μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των εκπαιδευτικών στο πλαίσιο πάντα μιας εκπαίδευσης που σέβεται τη διαφορετικότητα και αναγνωρίζει την αξία και την ισοτιμία κάθε πολίτη».
Στο τέλος του βιβλίου προτείνονται μια σειρά από δραστηριότητες που μπορούν να βρουν εφαρμογή σε μια πολυπολιτισμική τάξη. Συμπεριλαμβάνουν τις καλημέρες των ηρώων της ιστορίας γραμμένες στη γλώσσα τους καθώς και ομαδικά παιχνίδια από τη χώρα τους. Είναι σημαντικό για τον εκπαιδευτικό να διαμορφώνει το πρόγραμμα της διδασκαλίας του λαμβάνοντας υπόψη το πολιτισμικό υπόβαθρο των παιδιών και να σέβεται τη διαφορετικότητα των παιδιών. Οι προτάσεις για εκπαιδευτικούς περιγράφονται σε β΄ πληθυντικό πρόσωπο όπως θα απευθύνονταν στα παιδιά και έχουν βιωματικό χαρακτήρα.
