Μπα…. Δε νομίζω!

Αναρωτιέμαι πολλές φορές , μα καλά, τι λειτουργεί σωστά σε αυτή τη ρημαδοχώρα και έχουμε την απαίτηση να λειτουργούν όλα ρολόι  – Swatch με χρυσό μπρασελέ – στο Ελληνικό ποδόσφαιρο; Μήπως είμαστε τρελοί ; Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Από τους παράγοντες μας ( αυτή τη στιγμή είμαι σωριασμένος στο πάτωμα και κλαίω από τα γέλια… μισό λεπτό να σηκωθώ) ή από τον μέσο απλό Έλληνα οπαδό, φίλαθλο; Χμμμμμ! Για να σκεφτώ λίγο.

Με κανέναν δε θα ασχοληθώ. Πολύ απλά γιατί ο μεν είναι άσχετος από μπάλα και στις περισσότερες περιπτώσεις κοιτάει τη κονόμα και πώς να μας πείσει ότι από μικρός ήταν και αυτός οπαδός με αφίσα του εκάστοτε Σαραβάκου, Αναστόπουλου, Μαύρου, Κούδα, Κούη στο βαμμένο πράσινο , κόκκινο, κίτρινο, ασπρόμαυρο δωμάτιο του. Ναι εντάξει μεγάλε. Κι εγώ είμαι τιμωρός που τα βράδια τριγυρνάω στο Μοσχάτο με το κόκκινο σωβρακάκι μου πάνω από το μπλε κολάν μου και καταπολεμάω το έγκλημα.

Ή μήπως με τους δε που περιμένουν πως και πώς να πάρουν τηλέφωνο τον άμοιρο τον Καραλή στις 00.30 το βράδυ και να του κάνουν ανάλυση του φάουλ που έγινε στη σέντρα από τον επιθετικό και από το οποίο φάουλ ,που δε δόθηκε, μετά από 36 δευτερόλεπτα η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα. Και μετά αναρωτιούνται  που εξαφανίστηκε η γυναίκα τους που τους είπε ότι πάει στο περίπτερο για τσιγάρα και δεν επέστρεψε ποτέ. Όχι θα περίμενε εσένα να τελειώσεις την μισάωρη ανάλυση με τον Καραλή. Δε θα θίξω καν τους οπαδικούς δημοσιογράφους και εφημερίδες που με τη συνομωσιολογία τους  έχουν καταφέρει να τους στείλει βιογραφικό ο Μόλντερ αφού μπροστά τους το FBI είναι ένας μικροοργανισμός που ασχολείται με απλά καθημερινά μικροπροβλήματα.

Όχι δε θα ασχοληθώ είπα και όμως ασχολήθηκα. Μάλλον γιατί με πονάει να βλέπω ένα άθλημα που αγαπάω να καταστρέφεται. Να καταστρέφεται από ανθρώπους που ποτέ δε παίξανε μπάλα έστω και με κουτάκι κόκα κόλας στο προαύλιο του σχολείου. Από ανθρώπους που δεν βλέπουν το ποδόσφαιρο σαν ένα άθλημα που απλά θα σου δημιουργήσει έντονα συναισθήματα. Θαυμασμό από μια ωραία ενέργεια, στεναχώρια αν χάσει η ομάδα σου, εκτόνωση. Και όταν λέω εκτόνωση βάζω μέσα και το μπινελίκι ως ένα σημείο βέβαια. Ως εκεί. Να πας, να δεις το παιχνιδάκι σου, να κάνεις τον χαβαλέ με τους απέναντι, να τελειώσει το παιχνιδάκι και να πας σπίτι σου. Είπαμε δεν είναι το γήπεδο εκκλησία. Αλλά ούτε και το μέρος που θα βγάλει ο κάθε πικραμένος τα απωθημένα του και τη παντόφλα που τρώει στο σπίτι από τη γυναίκα του, αν έχει. Όχι παντόφλα, γυναίκα εννοώ.

Αυτά από έναν τύπο που πηγαίνει γήπεδο, τσακώνεται με τους φίλους του για την ομάδα του, έχει παίξει μπάλα με κουτάκι κόκα κόλας αλλά και σε γήπεδο κανονικό ερασιτεχνικά. Που δεν έχει χάσει τελικό Champions League, που έχει δει σε μουντιάλ μέχρι και αγώνα Τζαμάικα με ΗΠΑ αλλά το χειρότερο από όλα το άφησα για το τέλος. Από ένα τύπο που στην ομάδα του στο subbuteo είχε βάψει με μπλάνκο το κεφάλι του Ραβανέλι και είχε φτιάξει με κλωστές κοτσίδα στο κεφάλι του Μπάτζιο. Πόσο καμένος μπορεί να είμαι Θεέ μου;

Υ.Γ. Για όσους δε ξέρουν τι εστί subbuteo…

 httpv://www.youtube.com/watch?v=_EUAXBoUqHo&feature=related