Οι εκλογές φύγανε, οι εκλογές ξανάρχονται. Κάτι σαν το Johnnie Walker. Τσάμπα χάρηκαν όσοι χάρηκαν. Τσάμπα στεναχωρήθηκαν όσοι στεναχωρήθηκαν. Όλοι τους έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Άλλοι καντηλιάζουνε για αυτό και άλλοι πανυγηρίζουνε.
Από τους υποψήφιους φυσικά. Γιατί ο περισσότερος κόσμος αναρωτιέται: αυτή τη δουλειά θα κάνουμε τώρα; Ε, αφού δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε. Κι εμείς θα πρέπει να τους ξεμπλοκάρουμε. Πάντως η όλη ιστορία έχει και κάποια θετικά και λέω να τα παραθέσω.
Αρχικά ο κόσμος έχει αρχίσει και συζητάει. Όπου βρεθείς και όπου σταθείς θα ακούσεις πολιτική κουβέντα. Βέβαια όλοι ξέρουνε, κανείς δεν έχει φταίξει πουθενά αλλά τουλάχιστον κάτι κερδίζουμε από όλη αυτή τη κουβέντα. Επίσης παρατηρώ ότι ξαφνικά έχει χάσει την αξία της η Γιουροβίζιον.
Νομίζω ότι πριν από τρία χρόνια τέτοια εποχή το μόνο που μας απασχολούσε ήταν ποιος θα μας εκπροσωπήσει, τι θα φοράει και αν στα τελικά τραγουδούσε ζωντανά ή playback. Φέτος νομίζω οι περισσότεροι δε ξέρουν καν ποιος θα πάει και μάλιστα αρκετοί δε ξέρουν πότε είναι. Για αυτό είμαι εγώ εδώ όμως. Θέλω να σας ενημερώσω ότι στο διαγωνισμό θα πάει η Ελευθερία Ελευθερίου και θα γίνει στις….μμμμμ.
Αυτό δε το ξέρω και βαριέμαι τώρα να το ψάξω στο google. Εκτός από τη Γιουροβίζιον η μπάλα έχει πάρει και όλους αυτούς που ασχολιόμασταν με τους γάμους τους, τα βαφτίσια τους, τα στιγμιαία λάθη τους μπλα μπλα μπλα μπλα. Ελπίζω μόλις ανθίσουμε οικονομικά σε 4.068.647.789 χρόνια να μη ξαναπέσουμε με τα μούτρα σε αυτή την ιστορία.
Στα σοβαρά τώρα. Δυστυχώς σε καιρούς ευμάρειας η κοινωνία επαναπαύεται και πέφτει σε λήθαργο. Τα τελευταία χρόνια ελάχιστοι είναι αυτοί που μου έρχονται στο μυαλό και έχουν κάνει κάτι σπουδαίο. Μάθαμε στο εύκολο χρήμα, στην αρπαχτή. Δώσαμε αξία και χρήμα σε ανθρώπους που δεν τα αξίζανε. Άκουγες αστρονομικά ποσά για καλλιτέχνες σε μαγαζιά ή ακόμα σε τηλεπερσόνες για να πάνε να κάνουν κονσομασιόν σε μαγαζιά της επαρχίας. Αφού μπορώ να βγάλω λεφτά με ένα τραγούδι ‘’Πουτάνα στη ψυχή’’ γιατί να μη τα βγάλω;
Αφού ο κόσμος έχει λεφτά και βγαίνει έξω, γιατί να μην ανοίξω ένα μπαρ να του τα πάρω; Αφού ο κόσμος έχει λεφτά γιατί να μην φέρω στο μαγαζί μου τη χ τραγουδιάρα, να μου σκάσουν 170 ευρώ το μπουκάλι, να πληρώσουν πάρκινγκ, πανέρια και φωτογραφίες; Αφού μπορώ. Αφού μπορείς λοιπόν τώρα που είσαι άδειος μη ζητάς να σε λυπηθώ σε παρακαλώ. Μπορείς να βάλεις τους κώνους που με το έτσι θέλω έβαζες στα πεζοδρόμια για να καβατζώνεις θέσεις πάρκινγκ , ξέρεις που. Οι μεγαλύτερες προσωπικότητες και τα μεγαλύτερα κομμάτια και βιβλία δημιουργήθηκαν μέσα από κωλοκαταστάσεις.
Μόνο έτσι αρχίζει να στροφάρει το μυαλό. Όταν τα έχεις όλα έτοιμα δυστυχώς παγώνουν όλες οι διαδικασίες σκέψης. Και ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να στροφάρουμε. Να αρχίσουμε να δημιουργούμε και όχι να σιχτιρίζουμε αριστερά και δεξιά περιμένοντας έναν σωσία να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση. Να σβήσει σε μια νύχτα το χάλι που δημιουργήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια. Αν οι περισσότεροι βλέπετε κρίση και μιζέρια, εγώ βλέπω μια χαραμάδα ελπίδας να ξαναγεννηθεί αυτή η χώρα.
Να αρχίσουμε να ξεχωρίζουμε την ουσία από την αηδία. Τώρα πως κατέληξα από τις εκλογές που ξεκίνησα να γράφω σε αυτό το παραλήρημα, δε γνωρίζω. Ο αυτοσχεδιασμός φταίει. Όπως και να έχει οι εκλογές ξανάρχονται με ή χωρίς τους Γερμανούς και εμείς καλούμαστε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα για άλλη μια φορά. Επιστροφή στις κάλπες λοιπόν και όπως είπαμε στον δεκάλογο του ψηφοφόρου στο προηγούμενο άρθρο: ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΛΚΟΟΛ ΔΕ Ν ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ. Το τονίζω γιατί μου φαίνεται ότι ένα ποσοστό δε το τήρησε αυτό…
