Δε θέλω να μπω σε κουβέντα για το αυτονόητο. Ο κάθε γλοιώδης που ερεθίζεται με την εξουσία ασχολείται με την πολιτική. Είμαι σίγουρος ότι όταν πέφτει για ύπνο το βράδυ μετράει προβατάκια – ψηφοφόρους και στο πρώτο συννεφάκι βλέπει τον εαυτό του σε ένα μπαλκόνι να αγορεύει. Αυτονόητο. Δε θα χαραμίσω άλλο δευτερόλεπτο στην γλοιώδη αυτή ράτσα ανθρώπου. Θα προσπαθήσω να προχωρήσω λίγο παραπέρα να δω τι σκατά συμπέρασμα μπορώ να βγάλω. Άλλωστε παρατηρώ ότι πλέον όλοι συμφωνούν σε αυτό. Κι εγώ κι εσείς και η γάτα μου μαζί.
Από μικρός έχω πάει σε αρκετές πορείες. Μόνος μου, σε κανένα μπλοκ ζωγραφικής. Από του Πολυτεχνείου και τη περίοδο Αρσένη μέχρι και πρόσφατα στους αγανακτισμένους. Δε μου ταιριάζει πλέον. Τέλος. Αδιαπραγμάτευτο.
Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν υπάρχει νόημα να τους αναφέρω γιατί πολύ απλά κανείς δε δίνει ευρώ τσακιστό. Δε κατακρίνω αυτόν που πηγαίνει. Τον σέβομαι απόλυτα και πολύ καλά κάνει αφού το πιστεύει. Είτε είναι με το μπλοκ του ΠΑΜΕ, είτε είναι με το μπλοκ αγανακτισμένων νοικοκυρών. Εγώ απλά ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ.Δικαίωμα μου και απαιτώ να με σεβαστούν. Οποιοσδήποτε δε το κάνει με το πρόσχημα ότι παλεύει για μένα και εγώ κάθομαι στο καναπέ μου τον ευχαριστώ πολύ αλλά δε χρειάζεται. Δε θέλω. Και τα δακρυγόνα μου έχω φάει, και το ξύλο μου με ασφαλίτες έχω παίξει, δόξα τον Μεγαλοδύναμο είμαι γεμάτος.
Το να πάω σε μια πορεία πλέον μου είναι ακριβώς το ίδιο με το να πάω στη εκκλησία τη Κυριακή το πρωί. Να πάω, να με δει η Κυρά Μαρία, του Καφετζή η πεθερά και να βγάλει το ασφαλές συμπέρασμα ότι είμαι καλός χριστιανός. Να κοροϊδέψω και τη συνείδηση μου ότι είμαι εντάξει. Το τι κάνω εγώ βέβαια έξω από την εκκλησία δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Το ξέρει όμως αυτό η κυρά Μαρία; Δε το ξέρει.
Μια ζωή ότι μαλακία έκανα προσπαθούσα να δικαιολογηθώ για να μη πληρώσω τις συνέπειες. Έφτασα τα τριάντα για να καταλάβω ότι η μεγαλύτερη μαλακία που έκανα ήταν ότι έπειθα τον εαυτό μου ότι δε φταίω κι έτσι έχανα την ευκαιρία να δω το λάθος και να το διορθώσω. Με λυπεί το γεγονός ότι για να καταλάβουμε ότι αυτοί οι τύποι εκεί πάνω είναι γλοιώδεις και λαμόγια έπρεπε να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Δε θέλαμε να το δούμε; Δε μπορούσαμε να το δούμε; Είχαμε βολευτεί; Ποιος τους έδωσε αξία; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι μόνο αν κάνουμε την αυτοκριτική μας θα γίνουμε καλύτεροι. Αν δε λύσουμε τα προσωπικά μας ζητήματα δε μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν ομάδα, σαν λαός. Όσες τράπεζες και αν κάψουμε. Όσες πορείες και αν κάνουμε. Και έχω την εντύπωση ότι κανείς μας δε το έχει κάνει.
Δεν έχω τύψεις λοιπόν που δε πήγα στη πορεία. Και ούτε θα μου εμφυτεύσει κανείς. Ξέρω πολύ καλά για ποια πράγματα πρέπει να έχω τύψεις. Πράγματα του παρελθόντος και του παρόντος που σιγά σιγά ανακαλύπτω και θα ανακαλύπτω. Από ένα σκουπίδι που πέταξα στο δρόμο μέχρι το να μη κάνω τίποτα για ανθρώπους που με χρειαστήκανε και τους γύρισα τη πλάτη και άλλα πολλά. Ο τρόπος ζωής μας ατομικά και κατ’επέκταση συλλογικά θα αλλάξει τη κατάσταση. Και όχι μια σπασμένη τράπεζα. Γνώμη μου. Δεν περιμένω να την ενστερνιστείτε. Αλλά να τη σεβαστείτε. Αδιαπραγμάτευτο.
Τα λες πολύ ώραια. πρέπει όλοι να καταλάβουμε,οπως λες οτι αν “δε λύσουμε τα προσωπικά μας ζητήματα δε μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν ομάδα, σαν λαός”.
Με μια πορεία δεν γινεσαι ηρωας της εποχής. Όταν πραγματικά το νοιώσεις τότε θα κερδισουμε…
Συμφωνώ απολύτως στο ότι πρέπει να καταλάβουμε κάποια πράγματα, αν τα κάνουμε γιατί το εννοούμε και μας εκφράζει, ή αν τα κάνουμε για να πάρουμε την έγκριση από κάποια άλλα άτομα. Ας είμαστε αληθινοί και ας κάνουμε αυτοκριτική, για να τα’χουμε και καλά με τον εαυτό μας στη τελική.