Νταλάρας Vs Κωστόπουλος

Είναι δυνατόν; …Αναρωτιέμαι καθώς ξεφυσάω τον καπνό από το τσιγάρο. ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ: ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. Έτσι για να περνάμε και τα μηνύματα που πρέπει κατά των καπνοβιομηχανιών που μας εκμεταλλεύονται κτλ. Είναι δυνατόν λοιπόν να βλέπεις παντού άρθρα και απόψεις, απαντήσεις και ερωτήσεις, ανταπαντήσεις και απορίες από τον κάθε πιθανό και απίθανο πάνω στις υποθέσεις του Νταλάρα και του Κωστόπουλου και να μη σχολιάσω εγώ; Αδύνατον! Βέβαια εγώ θα τους παντρέψω γιατί πέρα από μεγάλες διαφορές που έχει η περίπτωση του καθένα ξεχωριστά έχουνε και κάποια κοινά σημεία που με απασχολούν. Το τι απασχολεί εμένα βέβαια τι φταίτε εσείς να το διαβάζετε, αλλά με κάτι πρέπει να ασχοληθώ και με τρώει το χέρι μου με τόσα που έχω ακούσει και διαβάσει εδώ και αρκετό καιρό.

Θα ξεκινήσω από κάτι άσχετο. Από κάτι πάρα πολύ άσχετο με το θέμα μας και ίσως στη πορεία να καταλήξω εκεί που θέλω. Ίσως και όχι όμως. Από τα πρώτα χρόνια στο σχολείο υπήρχε ένα κλίμα από αυτά που μας διδάσκονταν ότι εκεί δίπλα μας υπάρχει ένας εχθρός. Η Τουρκία. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιά, Αγία Λαύρα, Επανάσταση, 25η Μαρτίου, Κύπρος κτλ. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν τα αμφισβητώ απλά γνωρίζω ότι δεν έγιναν έτσι ακριβώς όπως μας τα περιέγραφαν οι φίλοι μου οι δάσκαλοι και επίσης δεν αμφισβητώ ότι τα ίδια κάνουν και οι απέναντι από τη δική τους οπτική γωνία. Απλά όπως και να το κάνουμε το κλίμα δημιουργήθηκε και υπάρχει ακόμα στον αέρα. Υπήρχε τουλάχιστον μέχρι να μας τρομάξει περισσότερο η οικονομική κρίση και να αφήσουμε στη μπάντα τους γείτονες μας. Η αλήθεια είναι πως για κάποια χρόνια στην εφηβεία με κατάφεραν να τους μισώ αν και γρήγορα το ξεπέρασα. Γιατί πολύ απλά διάβασα, έψαξα, ρώτησα, κουβέντιασα. Στο πανεπιστήμιο παρατήρησα από το πρώτο κιόλας λεπτό ότι κι εκεί μέσα υπάρχει εχθρός. Και δεν είναι άλλος από τον ίδιο το συμφοιτητή μου. Γιατί βλέπετε μέσα στο πανεπιστήμιο πρέπει να ανήκεις κάπου και να έχεις κάποιον εχθρό για να έχεις άποψη. Και αν σε πάρουν χαμπάρι οι μεν ότι κουβεντιάζεις με τους δε αμέσως βαφτίζεσαι. Να μη μιλήσω για τη περίοδο των εκλογών όπου όλοι μεταμορφώνονται από γλυκές φυσιογνωμίες σε φάτσες σαν εκείνης της νταντάς στη Προφητεία νούμερο ένα (αριστούργημα) με τον Γκρέγκορυ Πεκ, φωνάζοντας εμετικά συνθήματα κερκίδας ποδοσφαίρου. Δε χρειάζεται να μιλήσω για το τι γίνεται μέσα στο στρατό οπότε συνεχίζω.

Στη μετέπειτα ζωή λοιπόν οι εχθροί είναι παντού και παραμονεύουν στο φως και στο σκοτάδι. Κομμουνιστές εναντίον ακροδεξιών, ακροδεξιοί εναντίον μεταναστών, μπαχαλάκηδες εναντίον Ματατζήδων, Ματατζήδες εναντίον απλού κόσμου, απλός κόσμος εναντίον πολιτικών, αριστεροί μεταξύ τους, σοσιαλιστές με συντηρητικούς, Παναθηναϊκοί εναντίον Ολυμπιακών, Χριστιανοί εναντίον αλλόθρησκων και τούμπαλιν. Ουφ, λαχάνιασα! Και συνεχίζω… Ελλοχίμ εναντίον Νεφελίμ, Τζιγκερικοί εναντίον Βγενοπουλικών, Βανδικοί εναντίον Βισσικών, καλά σταματάω γιατί το ξεφτίλισα. Υπάρχουν βέβαια και ανώτεροι εχθροί όπως οι Εταιρίες, η Αμερική κάποιο φεγγάρι, τώρα οι Γερμανοί, οι εξωγήινοι, οι Εβραίοι, οι Μασόνοι. Ο Βολταίρος είχε πει ότι η αμφιβολία είναι σοφία. Στους οπαδούς των παραπάνω δεν χωράει αμφιβολία ότι αυτό που λένε είναι το σωστό. Και στην έλλειψη αμφιβολίας γεννάται και μεγαλουργεί ο φανατισμός. Και ο φανατισμός γεννάει το μίσος. Μμμμ… άρα το μίσος είναι εγγόνι της έλλειψης αμφιβολίας. Σοβαρή διαπίστωση. Συνεχίζω…

Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από έναν εχθρό. Και δεν υποστηρίζω πως αυτό είναι λάθος. Απλά αυτό αντί να μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι μας οδηγεί στην απόλυτη παράνοια γιατί πολύ απλά δε ξέρουμε με ποιο τρόπο να τους αντιμετωπίσουμε. Προσωπικά δεν μπορώ να φανατιστώ με κάτι οπότε δε μπορώ να έχω και ορκισμένους εχθρούς. Προσπαθώ να μαθαίνω, να ακούω και να επεξεργάζομαι όσο μπορώ και με τη πιθανότητα λάθους αντίληψης πάντα μέσα στο κόλπο. Οτιδήποτε διαφωνεί με τη φιλοσοφία μου απλά το αγνοώ και προχωράω. Αυτό δε σημαίνει ότι όταν ο άλλος έρχεται να σου κάνει κακό κάθεσαι με σταυρωμένα χέρια. Αυτός είναι ο τρόπος μου αντιμετώπισης και δεν έχω νοιώσει καμία ανάγκη να εισχωρήσω σε κάποια ομάδα από τις παραπάνω χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε συμφωνώ με κάποια πράγματα με μερικές από αυτές. Απλά σε όσο πιο μεγάλο κοπάδι εισχωρήσω τόσο φοβάμαι ότι θα αλλοιωθεί με το χρόνο η συνείδηση μου και θα γίνω πιο εύκολα τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι. Μπορεί και να κάνω λάθος.

Και ερχόμαστε στο θέμα μας!!!!! Τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τον Νταλάρα και τον Κωστόπουλο; Για να πω την αλήθεια έπρεπε να βρω ένα πιασάρικο τίτλο για να μπείτε να διαβάσετε. Ειλικρινής! ‘Οντως ήθελα να γράψω για αυτό αλλά επειδή κάθε φορά αυτοσχεδιάζω όταν γράφω, ξέφυγα αλλά θα προσπαθήσω με την ύστατη προσπάθεια να επανορθώσω. Ο Έλληνας αυτό τον καιρό έχει την ανάγκη να διώξει από πάνω του την ευθύνη. Και όταν του δίνεται στόχος αμέσως εκτοξεύει τα γιαούρτια του… εεεε… τα βέλη του ήθελα να πω. Δε συμπάθησα ποτέ τον Νταλάρα, ούτε και τον Κωστόπουλο. Εντάξει, όταν ήμουνα φαντάρος μπορείτε να με δικαιολογήσετε αν αγόρασα κάποιο περιοδικό του Πέτρου. Δε ζήλεψα ποτέ τη χλιδάτη ζωή του Κωστόπουλου και δε με νοιάζει τι τραβάει τώρα, όπως δε με ένοιαζε τι κάνει τόσα χρόνια. Με εκνευρίζει όμως γιατί πολλοί από αυτούς που τον βρίζουνε, το κάνουν για τη ζωή που έκανε και που θα θέλανε να έχουν αλλά δεν έχουν.

Γιατί όλο αυτό το οικοδόμημα που έφτιαξε, το έφτιαξε γιατί πούλησε κάτι που ο κάθε Έλληνας ονειρευότανε. Και όταν όλο αυτό κατέρρευσε, κατέρρευσε και το όνειρο και έτσι τώρα όλοι μετά Χριστών προφήτες έσπευσαν να τον κατασπαράξουν. Που ήσασταν ρε μάγκες τόσα χρόνια που σας πούλαγε φύκια για μεταξωτές κορδέλες; Τώρα ευχαριστώ πολύ που μου τονίζετε το αυτονόητο αλλά δε χρειάζεται, είναι αργά. Το μόνο που με λυπεί πραγματικά είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι απλήρωτοι και μακάρι κάποια στιγμή να πάρουν τα χρωστούμενα τους. Ο Νταλάρας πάλι είναι άλλη υπόθεση την οποία αν την αναλύσω θα φτάσω συνολικά τις τρεις σελίδες. Οπότε θα αρκεστώ στο ότι δεν τον συμπαθώ για πολλούς λόγους και αυτοί που πήγαν να τον γιαουρτώσουν είναι καθυστερημένοι για πολλούς λόγους. Με κυριότερο ότι πρέπει να είσαι “άρρωστος” να υποστείς συναυλία του Νταλάρα για να πας να τον γιαουρτώσεις.

Εν κατακλείδι και οι δύο τους από προβαλλόμενα πρόσωπα της καθημερινής μας κουλτούρας και του life style μας, κατέληξαν σε υπαίτιους της σημερινής μας κατάστασης και κατ’ επέκταση “εχθροί” της μάζας. Γιατί παραφράζοντας πάλι μια φράση του Βολταίρου: “Ακόμα και να μην υπήρχε εχθρός, θα έπρεπε να εφεύρουμε έναν”.