Ναι, επιτέλους. Όλα πηγαίνουν θαυμάσια. Έκοψα το τσιγάρο (τι σας έλεγα τη προηγούμενη βδομάδα), το ΠΑΣΟΚ έχει νέο αρχηγό, πλησιάζουν οι εκλογές και το τέλος του κόσμου μαζί (δε το λέω εγώ, οι Μάγια το λένε) και φυσικά έχουμε νέο πρωταθλητή στο ποδόσφαιρο. Που προέκυψε από ένα ΚΑ-ΤΑ-ΠΛΗ-ΚΤΙΚΟ ντέρμπι με πολλές φάσεις, μια πανδαισία ποδοσφαίρου, με εναλλαγές στο σκορ, ένταση, πάθος στο γήπεδο αλλά και στις κερκίδες και φυσικά για να λέμε και τα σωστά και να μη κατακρίνουμε μόνο τα αρνητικά, φανταστική δουλειά της αστυνομίας ώστε να γλυτώσουμε τα παρατράγουδα.
Σε αυτό το σημείο να τονίσω πως είμαι περήφανος – εκτός από τον νέο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ που με την ομιλία του μου έδωσε ελπίδα – για τους αθλητικούς δημοσιογράφους των οπαδικών εφημερίδων που μου υπενθυμίζουν ότι υπάρχει επίπεδο σε αυτή τη χώρα και ευτυχώς που υπάρχουν άνθρωποι που τους στηρίζουν στη προσπάθεια που κάνουν αγοράζοντας τις φυλλάδες τους, ώστε όλη αυτή η προσπάθεια να μη πέσει στο κενό και αναγκαστούν να κλείσουν, αφήνοντας στο δρόμο έγκριτους και ανιδιοτελείς υπερασπιστές της ενημέρωσης του απλού λαού. Διάβασα συγκινημένος την ανακοίνωση του Ολυμπιακού μετά το ντέρμπι και πραγματικά ένοιωσα ότι κάτι γίνεται σε αυτή τη χώρα. Υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το ποδόσφαιρο ρε πούστη μου. Έκπληκτος διάβασα ότι όλοι είναι αηδιασμένοι από όλα αυτά που συνέβησαν. Παναθηναϊκοί, Ολυμπιακοί, πολιτεία, ΕΠΟ, ο απλός υγιής φίλαθλος και αναρωτήθηκα, μα καλά αυτοί που ζουν; Δε μπορώ να τους καταλάβω. Ξέρω! Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ξέρω! Αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Επιτέλους πρέπει το μαχαίρι που να μπει στο κόκαλο. Μμμμμμμ τι άλλο κλισέ θα μπορούσα να πω; Το βρήκα. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Ναι, αυτό.
Τι να αλλάξουμε ρε κακομοίρηδες. Δε βαρεθήκατε να αλλάζουμε; Εγώ προσωπικά μετά από τόσες αλλαγές νοιώθω σαν τον συγχωρεμένο Michael Jackson. Αλλαγή ακούω, αλλά αλλαγή δε βλέπω. Πέρα από την αλλαγή του Βύντρα με τον Μαρίνο στο ντέρμπι. Σωστή αλλαγή θα έλεγα. Ξεφεύγω πάλι. Αφού ούτε εμείς δε θέλουμε να αλλάξει η κατάσταση, πως είναι δυνατόν να ζητάμε να αλλάξει. Ανώμαλοι είμαστε; Να παίρνουμε αυτό που θέλουμε εμείς, είτε είναι πρωτάθλημα, είτε είναι δουλειά, είτε δε ξέρω κι εγώ τι άλλο και στα κοκόβια μας αν το αξίζουμε. Σημασία έχει να το κερδίσεις. Και φυσικά ακόμα καλύτερα αν το κερδίσεις με όσο το δυνατόν ευκολότερο τρόπο. Άλλωστε δημοκρατία δεν έχουμε; Ότι θέλουν οι πολλοί. Σωστά; Και τι θέλουν οι πολλοί; Να βολέψουνε τη πάρτη τους . Μέσα σε όλα αυτά θα βρεθεί ο έξυπνος που θα βασιστεί σε όλο αυτό, θα το εκμεταλλευτεί και θα χτίσει την αυτοκρατορία του. Θες να λέγεται Κωστόπουλος και να δημιουργεί μια Ιμάκο; Θες να λέγεται Κόκκαλης ή Βαρδινογιάννης και να δημιουργεί έναν τεράστιο σύλλογο όπως ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός; Θες να λέγεται Παπανδρέου Ανδρέας και να μοιράζει λεφτά ασύστολα και να φτιάχνει το ΠΑΣΟΚ ; Ωραία, θες λοιπόν. Αφού θες, στις χαρές και στις λύπες μαζί. Γιατί ότι είναι φτιαγμένο από αέρα κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Και ήδη κάποιοι από τους παραπάνω αρχίζουν και καταρρέουν. Και τότε εσύ που τόσα χρόνια τους στήριζες τώρα κάνεις τον κινέζο. Δεν είσαι ειλικρινής, είσαι υποκριτής κύριε. Όπως υποκριτές είναι όλοι αυτοί που τάχα μου είναι αηδιασμένοι από αυτό που έγινε τη Κυριακή στο ντέρμπι. Όπως αηδιασμένοι είναι όλοι με τα χάλια που βιώνουμε σαν χώρα. Και τώρα ζητάνε αλλαγές γιατί βλέπουν πως όλα γκρεμίζονται. Για να αναρριχηθούν στο νέο οικοδόμημα.
Για αυτό εγώ δε θέλω αλλαγή. Θέλω να βουλιάξω με το καράβι. Ίσως έτσι μια επόμενη γενιά σκεφτεί καλύτερα πώς να το φτιάξει με πιο στέρεες βάσεις. Καταλήγω λοιπόν, επειδή πάλι από αλλού ξεκίνησα και αλλού κατέληξα, ότι τη Κυριακή δεν αηδίασα με όλα αυτά που έγιναν. Μου γεννήθηκε μια ελπίδα ότι πλησιάζουμε στο τέλος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στη καταστροφή του, που θα οδηγήσει στη λύτρωση. Δε θέλω να χαριστούν στην ομάδα μου. Για κάθε έγκλημα πρέπει να υπάρχει και η τιμωρία. Όσο θα κοιτάμε να τη γλυτώσουμε, τόσο θα βουλιάζουμε στα σκατά βαθύτερα. Και αν αυτό ισχύει για το ποδόσφαιρο μια, για την κοινωνία μας ισχύει στο δεκαπλάσιο. Και αν αυτό το κείμενο σας φαίνεται απαισιόδοξο εμένα μου φαίνεται το αντίθετο…
