Ακόμα και τώρα θυμάμαι τη μέρα που έφερε η μητέρα μου τα πρώτα cd στο σπίτι. Της είχανε φέρει από την Αγγλία, γιατί τότε δεν υπήρχαν στην Ελλάδα τα συγκεκριμένα, τρία cd των Pink Floyd. Έχουμε και λέμε, το Final Cut, το Wish You Were Here και το Dark Side of the Moon. Ήμουνα 10 χρονών αν θυμάμαι καλά και μέχρι τότε την έβγαζα με κασέτες και ραδιόφωνο. Ωραία χρόνια ε; Τη ρώτησα λοιπόν : – Μα ποιοί είναι αυτοί ρε μάνα; – Βάλε να ακούσεις μου απάντησε και εξαφανίστηκε. Να μη τα πολυλογώ αυτή η μέρα άλλαξε τη ζωή μου. Φτου, αυτόν τον πρόλογο ήθελα να χρησιμοποιήσω όταν θα έγραφα για τους Pink Floyd, αλλά δε πειράζει θα τον ξαναχρησιμοποιήσω όταν έρθει εκείνη η μέρα. Μπορώ να πω πως μέχρι εκείνη τη μέρα απλά άκουγα πολύ μουσική. Ε, από τότε ερωτεύτηκα τη μουσική. Κάθε βδομάδα ότι οικονομία είχα πήγαινα με τον κολλητό μου στο Μετρόπολις και αγοράζαμε δύο cd εγώ, δύο αυτός, από έναν καλλιτέχνη ή συγκρότημα και τα ανταλλάζαμε. Ξαναέγραψα πόσο ωραίες εποχές ήταν αυτές; Θυμάμαι πόσο περιμέναμε τη μέρα να πάμε να κάνουμε τα ψώνια μας. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ίντερνετ, mp3, μουσική στο κινητό, όλα στο πιάτο. Η μουσική δεν απομυθοποιήθηκε ποτέ στο μυαλό μου λόγω των παραπάνω αλλά όπως και να το κάνουμε έχασε κάποια, όχι όλη φυσικά, από τη μαγεία της.
Δε θέλω να γίνω γραφικός ότι πλέον δε ξέρουμε να ακούμε μουσική κτλ αλλά μετά από πολλά χρόνια downloading και youtube ένοιωσα λίγο η σχέση μου με τη μουσική να γίνεται όπως η σχέση ενός ζευγαριού μετά από πολλά χρόνια μαζί. Την αγαπούσα υπερβολικά αλλά μάλλον δεν ήμουν ερωτευμένος. Ξαναζούσα λίγο από τη σπιρτάδα μόνο σε κάποια συναυλία ή σε κάποιο live σε κάποια μουσική σκηνή. Νομίζω πως γενικά αν τα έχεις όλα στο πιάτο σου, είσαι γεμάτος αλλά όχι ολοκληρωμένος. Χάνεται ο ενθουσιασμός του μικρού παιδιού που έχεις όταν ανακαλύπτεις κάτι καινούριο. Συνηθίσαμε στο εύκολο και υποβαθμίσαμε το δύσκολο. Χάσε 15 κιλά εύκολα σε μια εβδομάδα με το τάδε μηχάνημα, ας πούμε . Ξεφεύγω όμως πάλι και δεν έχω και κάποιον εδώ να με συνετίσει. Άλλο είναι το θέμα μου. Τέλος πάντων μετά από αρκετά χρόνια σε μια συζήτηση σε ένα καμένο μπαρ, με τον ίδιο φίλο που αγοράζαμε cd και τον Dj του μαγαζιού πιάσαμε κουβέντα για τους δίσκους και τα πικάπ. Θυμήθηκα ένα χαλασμένο που είχε η μητέρα μου αλλά ποτέ δε μπήκα στο κόπο να ασχοληθώ μαζί του. – Άλλος ήχος μας έλεγε ο Dj. – Αυτό είναι λέω. Θα πάω να αγοράσω πικάπ. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Ας προσπαθήσω να τα βάλω σε μια σειρά. Το αγόρασα, το συνέδεσα και πετάχτηκα στο μοναστηράκι όπου γνωρίζω ότι υπάρχουν μαγαζιά που πουλάνε βινύλια. Έπιασα κουβέντα με τους ειδικούς, ρώτησα, έμαθα. Και αγόρασα τους πρώτους μου δίσκους. Περιττό να σας πω ότι δε μπορούσα να σταματήσω να αγοράζω. Ότι είχα πάνω μου το ξόδεψα και γύρισα λυσσασμένος να ακούσω μουσική. Πήρα τον πρώτο δίσκο στα χέρια μου. Τον έβγαλα από τη θήκη και τον τοποθέτησα με ευλάβεια στο πικάπ. Ιεροτελεστία κανονική. Ξάπλωσα στο καναπέ με το εξώφυλλο αγκαλιά και όταν άκουσα τη πρώτη νότα κατάλαβα πως τόσα χρόνια άκουγα μουσική αλλά δεν την ένοιωθα. Ε, λοιπόν εκείνη τη στιγμή και την άκουγα και την ένοιωθα. Ανατριχιαστικό. Νόμιζα ότι ήταν μέσα στο δωμάτιο μου και παίζανε οι μουσικοί. Άλλος ήχος, όπως μου είχε πει εκείνος ο Dj. Ζωντανός και με βάθος. Ήμουνα πάλι ερωτευμένος. Κλείνοντας τα φώτα, παρατήρησα το φωτάκι που έπεφτε πάνω στη βελόνα. Το μοναδικό φως στο δωμάτιο φώτιζε τη βελόνα. Πως φωτίζουν τον πρωταγωνιστή σε μια σκηνή θεάτρου όταν παίζει έναν μονόλογο; Έτσι η βελόνα ήταν ο πρωταγωνιστής και όλα τα φώτα ήταν πάνω της. Από εκείνη τη στιγμή και μετά όποτε πηγαίνω να αγοράσω δίσκους, χαίρομαι σα μικρό παιδί που του φέρνει δώρο τα Χριστούγεννα ο παχουλός τύπος με την άσπρη γενειάδα. Και όταν ακούω δίσκους πλέον είναι ιεροτελεστία. Βάζω ποτό, ανάβω τσιγάρο – το υπουργείο υγείας προειδοποιεί: το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία – παίρνω το εξώφυλλο με τους στίχους ανά χείρας, βάζω τη βελόνα και ταξιδεύω. Δεν είμαι υπερβολικός ούτε ρομαντικός. Αλλά ταξιδεύω. Κάτι που ένοιωθα μόνο στις συναυλίες. Αλλά πόσοι από αυτούς που αγαπάω να ακούω έρχονται πια στην Ελλάδα; Ελάχιστοι, αραιά και που. Αυτό είναι λοιπόν. Τη μέρα που πάω να αγοράσω δίσκους τη θεωρώ πια μια πολύ ξεχωριστή μέρα.
Ναι, ξέρω, δεν έχει fast forward, όταν τελειώνει η μια πλευρά πρέπει να σηκωθώ και να γυρίσω τον δίσκο, δεν υπάρχει κοντρόλ για να επιλέξω έτσι εύκολα κομμάτι αλλά ποιος νοιάζεται; Πλέον κάθε δίσκος ακούγεται ολόκληρος. Είναι μια ωραία ιστορία που δε θες να τελειώσει. Δεν προσπερνάς κομμάτι επειδή δε σου αρέσει. Κατά έναν περίεργο λόγο όλα τα κομμάτια σου αρέσουν. Αν αγαπάτε κάτι λοιπόν, ότι και αν είναι αυτό, δώστε του τη σημασία που του αξίζει. Κάντε το με το σωστό τρόπο. Ακόμα και αν είναι ο δύσκολος τρόπος. Έτσι θα το ευχαριστηθείτε και θα πάρετε το 100% από αυτό που έχει να σας δώσει και θα γεννηθεί μια μικρή μαγική στιγμή που αυτή τη περίοδο ειδικά, όλοι τη χρειαζόμαστε και μπορούμε να την έχουμε αν το θελήσουμε. Φανταστείτε αν αυτές τις απλές μαγικές στιγμές καταφέρουμε να τις αυξήσουμε, πόσο ευτυχισμένοι θα είμαστε. Φτάνει τώρα με το κήρυγμα και τους συναισθηματισμούς. Ώρα για μουσική. Ιδού λοιπόν το πρώτο κομμάτι που έπαιξε στο πικάπ μου. Συμβολικό άραγε;
httpv://www.youtube.com/watch?v=8_ofFa50LzY
Υ.Γ. Μιας και μιλάμε για μουσική, τόσο καιρό δεν έχω κάνει διαφήμιση στον εαυτό μου. Θα κάνω λοιπόν τώρα. Κάθε Κυριακή 22.00-00.00 στον ER-Radio (www.er-radio.gr) έχουμε εκπομπή με πολλή μουσική. Σας περιμένω…
