Αμοιβές των αιρετών

Υπάρχει μια λέξη που ο τρόπος που χρησιμοποιείται μαζί με τα παράγωγα και τα υποκοριστικά της, με εκνευρίζει αφάνταστα. Λαϊκισμός. Λαϊκίζετε. Ακόμα και αυτός ο απαράδεκτος διαχωρισμός ανάμεσα σε λαϊκά και έντεχνα μουσικά ακούσματα με νευριάζει το ίδιο αφόρητα.

Είναι ένας όρος βγαλμένος από σκονισμένα χρονοντούλαπα αλλοτινών χρόνων. Φτιαγμένος για να διαχωρίζει, να ξεχωρίζει, και πολλές φορές να σκεπάζει την έλλειψη επιχειρημάτων. Θεωρώ ότι σχεδόν το σύνολο της γενιάς μου και οι μικρότεροι νοιώθουν απώθηση γι’ αυτό τον όρο.

Τι πάει να πει Λαϊκιστής; Αυτός που λέει όσα επιθυμούν οι μάζες να ακούσουν, θέλοντας να χαϊδέψει αυτιά, αποκρύπτοντας την πραγματικότητα προς ίδιον όφελος.

Μόνο που με τα χρόνια, πολλές φορές αυτοί που εκμεταλλεύονται, καταδυναστεύουν και ληστεύουν τον απλό Λαό (εξού και ο δήθεν απαξιωτικός όρος Λαϊκιστής) καταγγέλλουν αυτούς που λένε την αλήθεια ως Λαϊκιστές.

Έκανα αυτή την σχετικά μεγάλη εισαγωγή γιατί είναι κρίσιμη για το θέμα που θέλω να θίξω. Τις αμοιβές των αιρετών. Το αν δηλαδή θα πρέπει αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά να πληρώνονται για τις υπηρεσίες τους ή όχι.

Η προσωπική μου θέση είναι ξεκάθαρη. Θα έπρεπε να πληρώνονται οι δημοτικοί σύμβουλοι ακόμα και για τις απλές συνεδριάσεις. Όλοι οι σύμβουλοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, ανάλογα με το έργο που προσφέρουν. Πρόεδροι νομικών προσώπων του δήμου, επικεφαλής επιτροπών. Όλοι. Ανεξαιρέτως.

Ο καλύτερος τρόπος για να μπορέσουν να ασχοληθούν με τα κοινά άνθρωποι όλων των κοινωνικών τάξεων.
Και βέβαια να σταματήσει αυτή η κωμωδία με τα προεκλογικά φυλλάδια και τα κεράσματα στα καφενεία. Δεν λέμε τα χρήματα που θα λαμβάνουν να πηγαίνουν εκεί. Δόξα τω Θεώ η τεχνολογία προσφέρει πια τη δυνατότητα προβολής των θέσεων του καθενός χωρίς ιδιαίτερο κόστος.

Η άποψη μου μπορεί να ακούγεται αιρετική. Αυτό είναι όμως το συμπέρασμα μου κατόπιν είκοσι χρόνων εμπειρίας από συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων.

Κατά τη γνώμη μου, αυτός που δεν έχει πόρους χειραγωγείται πιο εύκολα και πολλές φορές η κρίση του επηρεάζεται από την ανάγκη. Παράλληλα δεν υπάρχει κανενός είδους σεβασμός από τους «καρχαρίες» της αγοράς σε ανθρώπους που δεν έχουν μια αυτάρκεια στο βίο τους.

Κηφήνες υπάρχουν. Απατεώνες υπάρχουν. Πλην όμως στις τοπικές κοινωνίες ο λαός γνωρίζει, βλέπει κι αποφασίζει. Μπορεί κάλλιστα στις επόμενες εκλογές να τους καθαιρέσει.

Θεωρώ πως οι «άπειρες» ώρες ενασχόλησης με τα δημοτικά θέματα, απαιτούν μια ελάχιστη οικονομική δυνατότητα από μέρους των αιρετών για να αντεπεξέλθουν.

Δεν μπορεί να αποκλείονται ολόκληρες γενιές ανθρώπων από τα τοπικά δρώμενα λόγω ανέχειας ή οικονομικής δυσπραγίας. Έχει καταντήσει με την Αυτοδιοίκηση πλέον, να ασχολούνται μόνο οι πλούσιοι και οι θεωρούμενοι «γραφικοί». Αυτοί δηλαδή που θυσιάζουν χρόνο, χρήμα, οικογενειακές στιγμές για το «Λαμπρουλίκι» της αναγνώρισης.

Αν σε κάποιον περισσεύουν τα χρήματα, ας τα δώσει εκεί που πιστεύει. Στα κρυφά όμως όχι διατυμπανίζοντας το.
Αν δεν ποτίσεις και δεν θρέψεις ένα δέντρο θα ξεραθεί Ή ακόμα χειρότερα θα το φροντίσουν οι εκπρόσωποι των «γνωστών» συμφερόντων. Κι αντί να «καρπίσει» έργο για την τοπική κοινωνία, θα βγάλει κλαδιά – πλοκάμια της διαπλοκής.

Δεν λέω ότι όσοι είναι άμισθοι και ασχολούνται με την αυτοδιοίκηση, τα «παίρνουν» από αλλού. Λέω ότι αν συνεχίζουν να μην πληρώνονται και ο θεσμός της αυτοδιοίκησης επιμένει να υποβιβάζεται με τους ίδιους ρυθμούς, στο τέλος θα ασχολούνται με τα κοινά μόνο όσοι τα «έχουν» ή όσοι τα «παίρνουν».

Για να επανέλθω στην εισαγωγή μου. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και έχουν την εντελώς αντίθετη άποψη από εμένα. Επειδή δεν συμφωνώ μαζί τους όμως δεν τους θεωρώ Λαϊκιστές. Αντίθετα μάλιστα πιστεύω ότι πολλοί που τους κατηγορούν με τον συγκεκριμένο όρο, για αυτή τους τη γνώμη, το κάνουν εκ του πονηρού.

Για τους διαφωνούντες η μη πληρωμή των αιρετών είναι στάση ζωής. Σεβαστό.
Για μένα είναι απλά ένα ακόμη καρφί στο σταυρό της απαξίωσης, της πολύπαθης Τοπικής Αυτοδιοίκησης.