Από παιδάκι θυμάμαι τους μεγάλους να μιλούν για την παραλία Μοσχάτου. Οι πιο παλιοί μιλούσαν με καμάρι για το πως έκαναν μπάνιο στα πεντακάθαρα νερά του Φαληρικού Όρμου και για τις παρέες που γλεντούσαν μετά στα μαγαζάκια στις Τζιτζιφιές. Οι σαραντάρηδες και οι τριαντάρηδες συζητούσαν για το πως μπαζώθηκε ο χώρος επί χούντας και τις ελπίδες τους πως η παραλία θα αλλάξει όψη σε λίγους μήνες (κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ‘80)με αφορμή τα εγκαίνια του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας και την μετατόπιση της Λεωφόρου Ποσειδώνος.
Μεγάλωσα έγινα έφηβος, νέος, ενήλικας. Αυτοί οι λίγοι μήνες έγιναν χρόνια, δεκαετίες. Το αποτέλεσμα πάντα ίδιο. Ένα από τα ωραιότερα μέρη του λεκανοπεδίου της Αττικής, στην καρδιά του αστικού ιστού, να παραμένει ένας κλειδωμένος σκουπιδότοπος. Οι άνθρωποι φεύγουν, τα πρόσωπα αλλάζουν, αλλά οι ίδιες φρούδες ελπίδες. Και οι ατελείωτες συζητήσεις.
Ολυμπιακοί Αγώνες 2004, δεν μπορεί είπαν όλοι τώρα κάτι θα γίνει. Φευ. Η εταιρεία Ολυμπιακά ακίνητα ανάμεσα στα άλλα που άφησε να ρημάξουν, παράτησε και την παραλία στη μοίρα της.
Ήμουν εκεί και πριν λίγα χρόνια, στην παρουσίαση των σχεδίων του Ρέντζο Πιάνο, στο Πολιτιστικό Κέντρο Μοσχάτου. Τι κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας μας υποσχέθηκαν. Τι γάργαρα νερά που θα τρέχουν μέσα σε κωπηλατοδρόμια, θα περνούν από πισίνες και θα καταλήγουν να «χαϊδεύουν» σαν σταγόνες ψιλόβροχου τους περιπατητές.
Μετά βέβαια άλλαξαν κάποια πράγματα στους συντελεστές δόμησης, ενώ μίλησαν για την υποχρεωτική ανύψωση της Λεωφόρου Ποσειδώνος. Κάτι σαν τα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μόνο που η πόλη του Μοσχάτου στο σχέδιο θα είναι στη γούβα του αναχώματος. Το ζητούμενο βέβαια είναι ότι τίποτα δεν έχει γίνει. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν είμαι της άποψης αφήστε κάτι να ρημάζει αιώνια μέχρι να έχει λεφτά το κράτος να ποτίζει δεντράκια για να φτιάξει πάρκα αναψυχής.
Όμως να γίνει επιτέλους κάτι.
Τώρα λέει θα τρέξουμε για την παραλία. Μπράβο στην πρωτοβουλία. Και είναι υπέροχο να συνδυάζεται ο εθελοντισμός με τον αθλητισμό για να γίνουν πράγματα σε κοινωνικό επίπεδο. Όμως όσον αφορά στην παραλία, οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Έπρεπε να μπορούμε να τρέχουμε, να κάνουμε πικνίκ, να παίζουμε μπάλα και να βολτάρουμε φιλοσοφώντας εδώ και σαράντα χρόνια. Κι όχι να οργανώνουμε αγώνες δρόμου για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα!
