Άμα έχεις τέτοιους φίλους…

στρες το [strés] O (άκλ.) : υψηλή ένταση, επιβάρυνση σωματικής ή και ψυχικής μορφής, που προκαλεί συγκεκριμένες αντιδράσεις και μπορεί να οδηγήσει σε βλάβες της υγείας: Σωματικό / ψυχικό . Tο στρες της δουλειάς (αν υπάρχει) / της οδήγησης (αν έχουμε βενζίνη στο ντεπόζιτο) / των ιατρικών εξετάσεων (αν το ΙΚΑ δεν υπολειτουργεί).  Eίμαι / βρίσκομαι σε συνεχές / ισχυρό / καθημερινό στρες. Tο στρες της ζωής σε μια μεγάλη πόλη. Tο στρες της ζωής σε μια όμορφη χώρα που όμορφα ετοιμάζεται να φουντάρει από του Ζαλόγγου την κορφή. [λόγ. < αγγλ. stress]

Το στρες μπήκε στη ζωή του έλληνα τη δεκαετία του ΄80 μαζί με το ΠΑΣΟΚ, το βίντεο και τον Χάρρυ Κλυνν.  Έβαλε τα καλά, τα ρούχα του τα γιορτινά και στρογγυλοκάθισε στην πολυθρόνα τη μπαμπού, δίπλα στο τραπεζάκι με τις βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη και της Μάρας Θρασυβουλίδου… Το πρόβλημα όμως, ήταν ότι δεν είχε καμία διάθεση να μας εγκαταλείψει…  Έτσι λοιπόν η «βίζιτα» αρμένικη κατέληξε…  «βρε καλό μου,  βρε χρυσό μου», ανένδοτο, εκεί… ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο…   πρώτο στασίδι πίστα… πρώτο στασίδι στο μυαλό και τις ζωές μας…

Αναγκαστήκαμε λοιπόν θέλοντας και μη, να συμβιβαστούμε με την αγένεια του απρόσκλητου καλεσμένου μας… Αρχικά δεν του δίναμε πολύ σημασία «που θα πάει θα βαρεθεί και θα φύγει». Δεν έφυγε… Τι αλάτι ρίξαμε, τι τη σκούπα Φίλιπς που ρουφάει τη σκόνη ανάποδα την γυρίσαμε, τίποτα…

Σιγά σιγά βέβαια, αρχίσαμε να συνηθίζουμε την παρουσία του…  ίσως και να τον συμπαθήσαμε λιγάκι, μας πρόσφερε βλέπετε που και που άλλοθι και για τα προσφιλή μας σπορ…  Όπως?!  Όπως τη μέχρι τελικής πτώσεως μεμψιμοιρία και τις λοιπές αντιστοίχου φυράματος  «λογικές»,  οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να συνοψιστούν στη γνωστή ατάκα του ηρωικού Τραμπάκουλα: «και κλάάάάμα η κυρία…». Ξέρετε… (κι εγώ ξέρω… έχω περιμένει και γω για το περιβόητο ζεβασόφτ της σωτηρίας).  Οπότε στην πορεία, όπως προστάζει και το σαβουάρ βιβρ  -της Π.Ζ. εποχής (* προ Ζαμπούνη)του βάλαμε σερβίτσιο στο τραπέζι και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτή η σχέση, η ευλογημένη κι από της (κακιάς) συνήθειας τη δύναμη, κατέληξε να γίνει εξάρτηση…

Για πάντα μαζί (δις) σ’ αυτό το ανηφόρι που λέμε ζωή πιστεύαμε ότι θα πορευόμασταν κι αρμονικά θα συνυπήρχαμε με τον καινούριο μας φίλο, γιατί και χώρο μας έδινε και άδειες με τα δημοσίων θεαμάτων και τα «ρεπά» μας όποτε τα χρειαζόμασταν… Το σημαντικότερο όμως όλων ήταν το ότι δεν απαιτούσε αποκλειστικότητες…

Καθώς όμως τα χρόνια κύλησαν (πηγαίνοντας για τσιγάρα χωρίς επιστροφές) κι εμείς αρχίσαμε να μετράμε τις ρυτίδες μας,  χρησιμοποιώντας πλέον και τα δάκτυλα των ποδιών, εκείνο το αναθεματισμένο άρχισε να  αλλάζει ρότα…  «να παίρνει τα πάνω του», να ξανανιώνει, σαν το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ ένα πράγμα…  της Π.ΤΖ. εποχής (* Προ Τζώρτζογλου μη μπερδεύεστε). Πορτραίτο σε «Γκρέυ» αποχρώσεις με ροπή προς το «Μπλακ»…  εμπλουτίστηκε βλέπετε με προηγμένης τεχνολογίας εξοπλισμό από τας Ευρώπας φερμένο,  ντύθηκε με καινούριες κολλαριστές φοβίες κι ανασφάλειες και περίμενε πάνω στο χαλάκι της εξώπορτας  να μας προϋπαντήσει με αρκετά άγριες διαθέσεις…

Πάνω λοιπόν που νομίζαμε ότι πλέον «ήσυχο» το είχαμε το κεφαλάκι μας και τη ζωούλα μας στα όμορφα κουτάκια της τακτοποιημένη  (με πέντε-έξι αρωματικές ναφθαλίνες για αίσθηση φρεσκάδας ολόγυρα, οι οποίες παρεμπιπτόντως θα φρόντιζαν να καλύψουν  και τη δυσοσμία από τις παλιότερες ανασφάλειες),  λάβαμε  που λέτε το συστημένο το ραβασάκι και ενημερωθήκαμε ότι πρέπει να κάνουμε εκ νέου διαχείριση στο χρόνο και τις οδύνες μας… Το «φιλαράκι» μας το στρες  βλέπετε, άρχισε να απαιτεί περισσότερες συνεδρίες… Κι όσο οι μέρες περνούσαν, τόσο περισσότερο απ’ το χρόνο μας άρχισε να διεκδικεί. Κι ενώ εμείς οι άμοιροι οικοδεσπότες αναρωτιόμαστε σε ρυθμό ματζόρε για το πόσες φορές  επιτέλους πρέπει να αρρωστήσει κι αυτός ο δόλιος ο Άγιος Πέτρος για να τη βγάλουμε και φέτος,  εκείνο όλο και περισσότερα μιλιγκράμ ταχυπαλμίας, ζαλάδας, ανησυχίας, δυσφορίας  άρχισε να ρίχνει στον πρωινό μας τον καφέ…  Και μου τα λεγε ο παππούς μου να μην ανοίγω την πόρτα σε αγνώστους, αλλά που μυαλό τότε…   Tι να πεις… Γηράσκω αεί διδασκόμενος… Όσο ζω μαθαίνω?!… δεν ξέρω… σίγουρα πάντως ελπίζω…

Σας αφήνω… είμαι πολύ στρεσαρισμένος…

httpv://www.youtube.com/watch?v=0_w2buZpPhk