Μια καλησπέρα είναι αυτή…

Μια καλησπέρα είναι αυτή…

Θα την πω κι ας πέσει χάμω… κι ας πέσει στα πατώματα…  οικείο το περιβάλλον έτσι κι αλλιώς …  λίγο πολύ όλων μας οι καλές οι διαθέσεις, οι ελπίδες, οι σταθερές,  στα χαμηλά έχουν κατασκηνώσει τις μέρες τούτες τις δυσοίωνες.

Μια καλησπέρα είναι αυτή,  αλλά με τι να τη συνοδέψεις…  Πρώτη φορά στο σπιτικό μας, να μη φανούμε κι αγενείς…

Υπό νορμάλ συνθήκες  τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο απλά…  π.χ.  παλιότερα με ένα φοντάν κι ένα λικεράκι  (απ’ αυτό με τη μπλε απόχρωση)  την έβγαζες την υποχρέωση, σου λέγανε κι ευχαριστώ…  Στην πορεία βέβαια ήρθε ο γοητευτικός εκσυγχρονισμός και μας χτύπησε την πόρτα… Χάπατα εμείς,  με της Ευρώπης την καραμέλα να έχει κολλήσει στο φρονιμίτη στρώσαμε τις περσικές μπουχάρες  κι ανοίξαμε την πόρτα ( αν δεν είχαμε,  δανειζόμασταν απ’το γείτονα… όχι πόρτα… μπουχάρες), οπότε ως δια μαγείας  το σεμνό πλην τίμιο σοκολατάκι Τζοκόντα με πόνο ψυχής παρέδωσε σκυτάλη στα Φερέρο Ροσέ με το πολλά υποσχόμενο χρυσό και γλαμουράτο περιτύλιγμα, ενώ το  «Μπλου» το «Κουρακάο»  στο εξωτικό «Μοχίτο»… και στο ελαφρώς εξώλης «Κοσμοπόλιταν» (που η γεύση του θυμίζει κάτι από ληγμένη αντιβίωση για τον πονόλαιμο).

Με τούτα και με εκείνα φτάνουμε στο σήμερα λοιπόν.  Τα έφερε που λέτε έτσι ο καιρός  (που είναι  πιο ανατρεπτικός κι από την κυρία Μαίρη Λίντα που αποφάσισε να εμφανιστεί με την Άννα Βίσση στο Ρεξ…)  και  καταλήξαμε πλέον να προσφέρουμε στους επισκέπτες ελληνικότατο καφέ της παρηγοριάς με το παξιμαδάκι του για συνοδευτικό (χωρίς το κονιακάκι το πεντάστερο που θολώνει μυαλό και συνειδήσεις). Κάτι το οποίο μπορεί να μην ακούγεται ιδιαιτέρως ενθαρρυντικό,  αλλά αν ψάξετε καλύτερα, θα διαπιστώσετε  ότι υπάρχουν κρυμμένες πτυχές κι αλλιώτικες απ’ τις προφανείς οπτικές,  που είναι πάντα έτοιμες να αναδυθούν παρέα με το πλούσιο άρωμά του…

λόγια του εικαστικού Χρήστου Γαρουφαλλή δανείζομαι:

«…Σήμερα που η ηρεμία και η γαλήνη είναι “υπό διωγμόν”, ο καφές γίνεται πρόσχημα επικοινωνίας κι άλλοτε σιωπηλός σύντροφος σ’ ένα ταξίδι μνήμης. Ενα φλυτζάνι καφέ σημαίνει συναντήσεις, χνώτα, βλέμματα, συνομιλίες αλλά και σιωπές… Ταπεινό σύμβολο με τεράστια φήμη, γλυκόπικρο στιγμιότυπο του χθες – αντίδοτο στην πολιτιστική μας αμνησία, πολύτιμο κομμάτι στο ψηφιδωτό της ζωής και της πάραδοσης»

Βάζω μπρίκι στη φωτιά και μια άνω τελεία…

httpv://www.youtube.com/watch?v=juXQlh8vBfY