Μπαγιάτικα (?) νέα…

Κεφάλαιο 1: Ήταν πρωί Γενάρη κοντά στη ροδαυγή…

Μια από τις κλασικές ρήσεις του λαού μας του θυμόσοφου, αναφέρει πως η επανάληψη είναι η μητέρα κάθε μάθησης, το οποίο σημαίνει πως κάτι αρχίζει να εντυπώνεται στα ήδη φορτωμένα μυαλουδάκια μας, μετά από προσπάθεια και αρκετές επαναλήψεις… το θέμα έχει προβληθεί πολύ, τη φοβία όμως ότι κι αυτό θα περάσει στης λήθης τα σαλόνια την έχω ομολογώ… Καθυστέρησα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Bλέπετε, το μούδιασμα απ’την κάτω γνάθο άρχισε αργά να υποχωρεί… Στην αρχή είχα την αίσθηση ότι χάλασε η τηλεόραση μου… λες και κάποια δύναμη ανώτερη θα την πω, είχε πατήσει το ριπλέι και η ανεκδιήγητη δήλωση του κου Χρυσοχοΐδη σε συνδυασμό με το ατάραχο του ύφος ήταν συνέχεια μπροστά μου, στην οθόνη, στο σπίτι, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο… – πώς εμφανιζόταν η Μέμα Σταθοπούλου στο παρμπρίζ του Βόγλη στο «ένας μάγκας στα σαλόνια» κ κάγχαζε?!… ένα τέτοιο πράγμα… όλη αυτή η κοροϊδία στα μούτρα μου και κατ’ επανάληψη… Να’ ταν η μόνη θα μου πείτε?! Την χρυσή εποχή του μπλάκ χιούμορ όλα περιμένει κανείς να τα ακούσει…

Κεφάλαιο 2: Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε…

Αντίστοιχες στιγμές τηλεοπτικού βομβαρδισμού είχαμε πάντως να ζήσουμε χρόνια… ακόμα θυμάμαι το ανάποδο σκαμπίλι που η πλεξιδοφόρα κοκέτα Αναστασία Αθήνη «άστραψε» -και βρόντηξε- στην συγγραφέα τότε Δήμητρα Λιάνη η οποία οσάν άλλη Λίζα Παπασταύρου του Θεμιστοκλέους …Τσαγανέα είδε πεταλούδες πράσινες κόκκινες και κίτρινες… και κίτρινες πουλάκια μου –κι όμως έχουν περάσει 14 χρόνια- …326 σκαμπίλια είχα μετρήσει θυμάμαι σε μια βδομάδα -περισσότερα κι απ’ τα μέχρι εκείνη τη στιγμή επεισόδια της «λάμψης»-. Πρωί, μεσημέρι ,βράδυ και ξανά απ’ την αρχή… έγινε νούμερο σε επιθεωρήσεις, θέμα σε σατυρικές εκπομπές κτλ… Βέβαια τότε, το όλο συμβάν μας έκανε να χαμογελάμε… τώρα… άμα τη εμφανίσει του κου Χρυσοχοΐδη, αντανακλαστικά σφίγγουμε στο χέρι το τηλεκοντρόλ με την πρόθεση να το εκτοξεύσουμε στην οθόνη, μόνο που χρωστάμε ακόμη την 64ων ιντσών «πλάσμα» και η θραύση κρυστάλλων δεν καλύπτεται απ’ την εγγύηση οπότε… οπότε περιοριζόμαστε στο να παρακολουθούμε σιωπηλοί και μαγκωμένοι κι αυτό το αποτρόπαιο θέαμα…

Κεφάλαιο 3: Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί…

Σε κάποια φάση κατάφερα κι άλλαξα κανάλι, σκοντάφτοντας σε άλλη μια δήλωση κόλαφο που μου έκανε σμπαράλια την καρδιά αυτή τη φορά…: «Είκοσι χρόνια στην πολιτική, δεν έχω βάλει τα κλάματα. Μου συνέβη στο θέμα της καθυστέρησης των βιβλίων, όταν αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να κάνω απολύτως τίποτα» … η Κεχαριτωμένη Μαρία… δάκρυσε… Ναι λοιπόν είναι αλήθεια… η σιδηρά κυρία λύγισε οσάν την καλαμιά στο μπάτη… δάκρυσε σαν την εικόνα της αγίας Κυριακής στη Αργολίδα -μεγάλη η χάρη της-… Την πρόζα την υποστήριξε όσο μπορούσε βέβαια, αλλά η ερμηνεία δεν πήρε και τις καλύτερες κριτικές… Πάντως να ξέρεις ότι και μεις δακρύζουμε εδώ και μήνες Άννα μου… Δακρύζουμε με τις στοίβες φωτοτυπιών οι οποίες έχουν αντικαταστήσει τα σχολικά βιβλία… και μεις δακρύζουμε με τα κρούσματα υποσιτισμού σε σχολεία… και μεις δακρύζουμε με τη έλλειψη θέρμανσης στις σχολικές αίθουσες … αλλά δε σε είδα να κάνεις κάτι ουσιαστικό για να μας «σκουπίσεις» τα δάκρυα… Άννα Διαμαντοπούλου… μην κλαις… δεν πείθεις…

Κεφάλαιο 4: Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει καλοκαίρι… θα μυρίσει?!

Μπα…. το μπαρούτι βλέπω να «φοριέται» περισσότερο αυτή σεζόν…

httpv://www.youtube.com/watch?v=UEMSOA1mMmM