Ο Πρόεδρος του Πνευματικού Κέντρου και Εντεταλμένος Σύμβουλος Αθλητισμού Μοσχάτου – Ταύρου, Αντώνης Μπούτσης, μιλάει στο MoschatoTavros.gr εφ’ όλης της ύλης, για τα θέματα που αφορούν τις θέσεις ευθύνης του.
Διαβάστε το δεύτερο μέρος της συνέντευξης εδώ
Ο Καλλικράτης, το Πνευματικό Κέντρο, τα τμήματα που λειτουργούν εν μέσω κρίσης σε Μοσχάτο και Ταύρο, οι προσλήψεις καθηγητών, τα αθλητικά, οι κόντρες με σωματεία, τίθονται στο επίκεντρο της συζήτησης.
Στο σημερινό (29/11) πρώτο μέρος της συνέντευξης, ο Αντώνης Μπούτσης μιλάει κυρίως για τα τμήματα του Πνευματικού Κέντρου και το Ωδείο.
Διαβάστε τη συνέντευξη του Αντώνη Μπούτση στο MoschatoTavros.gr:
Σχεδόν δύο χρονιά από την ενοποίηση των πρώην Δήμων Ταύρου και Μοσχάτου, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας για το εγχείρημα;
Η υπόθεση ενιαίος Δήμος ήταν ένα εξαιρετικά δύσκολο πείραμα, υπό τις συνθήκες κρίσης, αλλά και, ταυτόχρονα, εξαιρετικά ενδιαφέρον, με την έννοια ότι η εμπειρία όλων των αυτοδιοικητικών παραγόντων εξαφανιζόταν και το κοντέρ ξεκινούσε από το μηδέν. Αυτό που ζήσαμε τη διετία 2011 – 2012 ήταν πρωτόγνωρο και θεσμικά και ουσιαστικά. Οι συνθήκες κρίσης το έκαναν ακόμα πιο δύσκολο.
Λέω και ενδιαφέρον, ταυτόχρονα, γιατί στην ουσία το μεγάλο στοίχημα ήταν το συντομότερο δυνατό να καταφέρουμε να ισορροπήσουμε σε δύο πόλεις που έτσι κι αλλιώς είναι ανομοιογενείς σε πολλά επίπεδα.
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες; Το φανταζόσασταν ότι θα είναι έτσι;
Όπως είπα και πριν η προσπάθεια και η εμπειρία είναι πρωτόγνωρη. Εδώ συνέβησαν ταυτόχρονα τρία μεγάλα, κομβικά γεγονότα: Το ένα είναι η κρίση. Η κρίση που ο καθένας βιώνει στο σπίτι του, στην οικογένεια του, σαν άτομο. Σε συνθήκες δημοσίου και Δήμων, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Το δεύτερο είναι η συνένωση δύο Δήμων με ανόμοια χαρακτηριστικά και χωρίς κοινή ιστορική διαδρομή πίσω. Τρίτον ήταν το ταυτόχρονο τέλος της εποχής δύο “δεινοσαύρων” Δημάρχων, του Ταξιάρχη Παπαντώνη στο Μοσχάτο και του Δημήτρη Σούτου στον Ταύρο.
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, φάγαμε περίπου ένα χρόνο, μην πω και περισσότερο, για να ολοκληρωθεί το θεσμικό πλαίσιο. Θυμάμαι ότι το Πνευματικό Κέντρο απέκτησε προϋπολογισμό στα τέλη του 2011, δεν λειτούργησε καθόλου στη χρονιά και το 2012 απέκτησε προϋπολογισμό τον Μάιο, δηλαδή αρχίσαμε από τα μέσα της χρονιάς.
Εν πάση περιπτώσει, αυτά ξεπεράστηκαν, δεν αλλάζω την άποψή μου για τον Καλλικράτη που ήταν και παραμένει θετική. Λέω απλώς ότι περάσαμε το εμβρυακό στάδιο του Καλλικράτη και μπαίνουμε στην ουσία της εφαρμογής, με τις όποιες ακρότητες και τα όποια προβλήματα. Θεωρώ ότι θα κάνει καλό στην Αυτοδιοίκηση όταν βρει τον βηματισμό της.
Δυσκολίες βρίσκω σε καθημερινό επίπεδο. Από τις σχέσεις των ανθρώπων, από τα υπερβολικά αιτήματα πολλών ανθρώπων που δεν έχουν επίγνωση της σημερινής πραγματικότητας και από τις δυσκολίες του να μπορέσεις τις προσφερόμενες υπηρεσίες Πολιτισμού και Αθλητισμού να τις κατανείμεις ισόρροπα στις δύο πόλεις.
Υπάρχει διαφορά στους Μοσχατιώτες και τους Ταυριώτες;
Εγώ θέλω να σταθώ σε αυτό που μου λένε ότι αφιερώνω πολύ χρόνο στον Ταύρο. Είναι αλήθεια αυτό και δεν το κρύβω. Αλλά αφιερώνω πολύ χρόνο εκεί που υπάρχουν προβλήματα οργάνωσης, προκειμένου να φτιαχτούν κάποια πράγματα. Στο Μοσχάτο ξεκινάγαμε με μια βάση πιο σταθερή, πιο οικοδομημένη. Στον Ταύρο ξεκινήσαμε στον αθλητισμό από το μηδέν, στον Πολιτισμό υπήρχαν κάποια πράγματα για να αρχίσουμε, αλλά και εκεί ήταν πίσω.
Δεν υπάρχει διαφορά στους ανθρώπους. Δύο χρόνια μετά, εγώ πιστεύω ότι οι πολίτες – δημότες του Μοσχάτου ήταν πιο “εκπαιδευμένοι”, σε σχέση με τον Δήμο και τις προσφερόμενες υπηρεσίες, υπήρχε ένα πλαίσιο, ήξεραν ότι θα έχουν μια μικρή, συμβολική συμμετοχή, σαν συμμετοχή πληρωμής στις υπηρεσίες. Στον Ταύρο, σε όσα πράγματα είχαν και είχαν λίγα, είχαν μπει σε μια λογική μηδενικής συμμετοχής, πράγμα το οποίο ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα.
Ακριβώς όμως επειδή οι υπηρεσίες στον Ταύρο ήταν λίγες, η δουλειά που γίνεται τώρα φαίνεται και πιο πολύ και πιο γρήγορα. Στον Ταύρο καθετί που γίνεται είναι καινούργιο! Πολλές φορές μου λένε “μπράβο” γι’ αυτά που γίνονται, αλλά εγώ ο ίδιος λέω ότι στον Ταύρο είναι σαν να κλέβεις εκκλησία όταν φέρνεις καινούργια πράγματα, γιατί η σύγκριση γίνεται με το μηδέν, με το τίποτα. Η ιστορία θα κριθεί στο μέλλον, αλλά θεωρώ ότι οι δύο πόλεις έχουν περίπου ισορροπήσει στις υπηρεσίες. Φυσικά δεν είμαι τόσο οπαδός της λογικής του “ό, τι γίνεται εδώ πρέπει να γίνεται και εκεί”. Ίσως κάποια πράγματα πρέπει να παραμένουν και να χαρακτηρίζουν την κάθε πόλη. Παραδείγματα; Το Ωδείο που παραδοσιακά υπήρχε στο Μοσχάτο, με μια επέκταση μικρή σε βασικά μαθήματα, π.χ. κιθάρα ή πιάνο στον Ταύρο και το Θεατρικό Εργαστήρι με έδρα και πυρήνα γύρω από τον Ταύρο.
Ας γίνονται τα πολύ μαζικά και στις δύο περιοχές, αυτά που πρέπει ο καθένας να βρίσκει στη γειτονιά του, όπως οι Αθλοδιακοπές.
Ας μην ξεχνάμε ότι πολλές φορές το να μετακινηθεί ένας Ταυριώτης στο Μοσχάτο είναι πιο εύκολο από το να μετακινηθεί ένας που μένει στο βόρειο Μοσχάτο και να πάει στην παραλία. Ή φανταστείτε να είσαι κάτοικος της βόρειας Καλλιθέας και να πρέπει να βρεις μια υπηρεσία που είναι στις Τζιτζιφιές. Οι Δήμος πλέον είναι ενιαίος.
Πώς αξιολογείτε το έργο της Δημοτικής Αρχής; Υπάρχει κριτική ότι δεν γίνονται πολλά έργα.
Εκ των προτέρων, πρέπει να πω ότι δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός για να μιλήσω για το έργο της Δημοτικής Αρχής, αφού είμαι μέλος της και εκ των πραγμάτων φιλικά προσκείμενος. Θα προσπαθούσα να μιλήσω αντικειμενικότερα, ενώ είμαι υποκειμενικός:
Θεωρώ ότι τηρουμένων των αναλογιών, τις δυσκολίες του εγχειρήματος Καλλικράτη και του ενιαίου Δήμου και φυσικά της κρίσης, η Δημοτική Αρχή και ο Δήμαρχος τα πάνε μια χαρά και η σύγκριση δεν μπορεί να γίνει σε σχέση με την εποχή των παχιών αγελάδων, θα γίνει με βάση την εποχή και με βάση τι υπάρχει στην Αυτοδιοίκηση γενικότερα.
Με βάση αυτά, η βασική παρατήρηση που μπορώ να κάνω είναι η εξής: Ο Δήμος μας δεν έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα ή τέτοια που να του στερούν τη δυνατότητα να παρέχει υπηρεσίες. Γι’ αυτό και μέχρι τώρα καμία υπηρεσία και σε κανέναν τομέα δεν έχει σταματήσει. Αυτό που έχει γίνει είναι ότι έχουμε ξαναδεί δαπάνες, που για τα πλαίσια της εποχής έπρεπε να ξαναδούμε, σε όλους τους τομείς. Συνολικότερα, γίνονται τα ίδια πράγματα, με πολύ χαμηλότερο κόστος. Παράδειγμα πρόσφατο: Ταύρεια 2010, κόστος 80.000€, Ταύρεια 2012, κόστος 20.000€.
Αξιοποιούμε πιο πολύ τις δικές μας δομές και το σημαντικό σε αυτή την εποχή είναι να έχεις την κοινωνία με συνοχή και όχι να φέρνεις το νούμερο ένα όνομα να τραγουδήσει.
Υπάρχει μια κριτική που γίνεται στο κομμάτι των έργων. Επειδή η εποχή είναι δύσκολη για τα οικονομικά των Δήμων, η μεγάλη πηγή εσόδων για νέα έργα είναι το ΕΣΠΑ. Εκεί, πάρα πολλές μελέτες του Δήμου που έχουν κατατεθεί, για έργα εκατομμυρίων, έχουν βαθμολογηθεί πάρα πολύ ψηλά και θεωρώ ότι εντός του 2013 θα αρχίσουν να γίνονται και έργα. Η ανάπλαση του Βόρειου Μοσχάτου, η ανάπλαση της πλατείας Λαού στον Ταύρο, πάρα πολλές βελτιώσεις στις σχολικές μονάδες… Τηρουμένων των αναλογιών και της σύγκρισης με γύρω Δήμου που αδυνατούν να παράσχουν υπηρεσίες στους πολίτες, ο δικός μας Δήμος στέκεται μια χαρά.
Ας ξεκινήσουμε στα “δικά” σας θέματα, με αυτά του Πολιτισμού. Τι εξελίξεις υπάρχουν με τους καθηγητές στο Δημοτικό Ωδείο;
Χαίρομαι πολύ για την ερώτηση, το θέμα είναι πολύ πρόσφατο. Παρότι για την χρονιά που τρέχει, είχαμε τη δυνατότητα να λειτουργήσουμε το Ωδείο με τις κλασικές συμβάσεις έργου, επιλέξαμε να διαλέξουμε τη συνεργασία με τους Κοινωνικούς Συνεταιρισμούς. Είναι Αστικές μη Κερδοσκοπικές Οργανώσεις, με σκοπό την πληρωμή των μελών και όχι το κέρδος. Και το κάναμε σκόπιμα, αφού έτσι όπως πάνε τα πράγματα, με τα μνημόνια, την Τρόικα και όλα αυτά, πολύ φοβάμαι ότι η τελευταία φορά που εγκρίθηκαν συμβάσεις έργου είναι η φετινή χρονιά. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι έγινε προγραμματισμός τον Ιούνιο, κοντεύει να τελειώσει ο χρόνος και ακόμα ένδειξη ότι κάτι θα εγκριθεί δεν υπάρχει.
Τι είναι η ΚοινΣΕπ (Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση) που ακούγεται ότι θα λειτουργήσει το Ωδείο;
Είναι στην ουσία ο μέσος δρόμος ανάμεσα στον κρατισμό (συμβάσεις έργου, αορίστου χρόνου κλπ.) και τον ιδιώτη, που εγώ δεν δαιμονοποιώ, ίσα ίσα είμαι άνθρωπος της αγοράς και δουλεύω με τους ιδιώτες και πρέπει να υπάρχει καλός ιδιωτικός τομέας, που όμως θα επιβάρυνε τον Δήμο με επιπρόσθετο κόστος.
Πρόκειται, στην ουσία, για μια ομάδα καθηγητών που αναλαμβάνει να λειτουργήσει το Ωδείο και να υπάρξουν τμήματα για λογαριασμό του Δήμου για τη φετινή χρονιά. Από εκεί και πέρα, αυτό ανανεώνεται κάθε χρόνο, έχει κόστος πολύ μικρό για τον Δήμο, είναι σχεδόν πλήρως ανταποδοτικό σε σχέση με το μισθολογικό κόστος. Θα δουλέψουν οι καθηγητές που δουλεύουν χρόνια στο Ωδείο. Εγώ χαίρομαι γιατί πρόσφατα (σ.σ.: Δευτέρα 19/11) πέρασε από το Δημοτικό Συμβούλιο ομόφωνα και αυτό έχει τη σημασία του, μια πρόταση της Δημοτικής Αρχής να περνάει ομόφωνα, από 5-6 διαφορετικές παρατάξεις, οι οποίες στο Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρο δεν ομοφώνησαν. Αυτό σημαίνει ότι κάποιες παρατάξεις μετέβαλαν τακτική.
Ό ,τι γίνεται είναι σε απόλυτη συμφωνία με τους καθηγητές και με τους γονείς που μπήκαν μπροστά με αλλεπάλληλες συνελεύσεις και τους ευχαριστώ γι’αυτό. Θεωρώ ότι ακόμα και αν σταματήσουν οι συμβάσεις έργου, θεωρώ ότι η ΚοινΣΕπ θα είναι ο τρόπος που θα ξεπεράσουμε το πρόβλημα του να λειτουργούν τέτοιες υπηρεσίες στο διηνεκές.
Να πούμε και ένα καλό νέο: Αυτές τις μέρες μάθαμε ότι η αίτηση θεραπείας, όπως ονομάζεται, των καθηγητών που εργάζονται χρόνια στο Ωδείο και είχαν ζητήσει με τα πολλά χρόνια και τις πολλές ανανεώσεις να έχουν συμβάσεις αορίστου χρόνου ωρομίσθιοι, είναι σε καλό δρόμο, εμείς θα βοηθήσουμε όσο μπορούμε, κρατώ βέβαια πολλές επιφυλάξεις γιατί βρισκόμαστε στην εποχή που βλέπουμε υπαλλήλους να φεύγουν από το Δημόσιο, αλλά νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
Ένα ζήτημα που συζητήθηκε πρόσφατα, αφορά τις προσλήψεις που γίνονται για τα τμήματα του Πνευματικού Κέντρου και η συζήτηση αφορούσε τα κριτήρια με τα οποία έγιναν αυτές. Τι λέτε γι’ αυτά;
Θέλω να ξεκαθαρίσω δύο -τρία πράγματα: Είναι πάγια θέση μου ότι από τη στιγμή που κάποιος ασχολείται με την αυτοδιοίκηση και γενικά με την πολιτική, εκεί που πολιτεύεται, καλό είναι να μην μπερδεύονται πολύ οι συγγενείς σε θέσεις διορισμών ή σε θέσεις δουλειάς. Μπορεί να είναι ακραία, αλλά είναι η άποψή μου, μάλιστα στο Δημοτικό Συμβούλιο είπα ότι επί των ημερών μου αναγκάστηκε να απολυθεί συγγενής μου που δούλευε στο Δημοτικό Ωδείο. Είναι πάγια θέση μου και επειδή οι εποχές είναι πολύ δύσκολες, οι αιρετοί πρέπει να κινούνται σε ένα πλαίσιο διαφάνειας. Η κοινωνία είναι πολύ αυστηρή.
Για το κομμάτι των προσλήψεων στο Πνευματικό Κέντρο. Να πω ότι εγώ δεν συνηθίζω να κινούμαι προσωπικά στο κομμάτι των προσλήψεων. Το θέμα συζητήθηκε στο Δ.Σ. του Πνευματικού Κέντρου, όπου με αρχή τη δυνατότητα που έχουμε να κάνουμε προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ και από τη στιγμή που είμαστε ευχαριστημένοι με τους επί πολλά χρόνια συνεργάτες και μουσικούς στο Πνευματικό Κέντρο, δεν είχαμε κανένα λόγο να μην τους κρατήσουμε. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν εργάζονται κάπου αλλού. Θα προσλαμβάναμε κάποιον άλλον, για να δημιουργήσουμε έναν άνεργο, κάποιον που δεν έχει δοκιμαστεί αν είναι καλός;
Δεύτερον, οι αρχές μας είναι ενιαίες. Επαναξιολογήσαμε και θεωρήσαμε ότι όλοι οι καλλιτεχνικές συνεργάτες είναι αξιολογημένοι από την κοινωνία. Άλλες παρατάξεις ψήφιζαν με άλλα κριτήρια για το Ωδείο και με άλλα κριτήρια για τους υπόλοιπους καλλιτέχνες. Και για να κλείσουμε με κάτι τελευταίο: Αν θεωρήσουμε ότι είμαστε συνέχεια της προηγούμενης δημοτικής αρχής στο Μοσχάτο, εν μέρει, το κριτήριό μας ήταν ενιαίο και αφορούσε καλλιτεχνικούς συνεργάτες που βρήκαμε στον Ταύρο. Δύο – τρεις από τους συνεργάτες τους βρήκαμε στον Ταύρο, τους γνωρίσαμε δύο χρόνια πριν και όμως, αξιολογήσαμε ότι είναι συνεργάτες που πρέπει να παραμείνουν, γιατί και η κοινωνία το ζητάει.
Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στα τμήματα του Πνευματικού Κέντρου, που είναι πάνω από 1500, απαιτούν και ζητούν να έχουν τους δασκάλους που ξέρουν, εκτιμούν και έχουν διαμορφώσει τα τμήματα και θα ήταν άδικο να μη σεβαστούμε την γνώμη τους.
Ποια τμήματα λειτουργούν φέτος; Οι συμμετοχές κρίνονται σε ικανοποιητικό επίπεδο;
Είναι πολύ σημαντική συγκυρία ότι τα τμήματα που παραδοσιακά λειτουργούσαν στο Μοσχάτο, συνεχίζουν και φέτος να λειτουργούν, με μεγάλη μαζικότητα παρά την κρίση. Είναι πολύ μεγάλη χαρά, γιατί κάποτε η συμμετοχή σε ένα τμήμα ήταν ένα ευγενές “πάρεργο”, στα πλαίσια του να γεμίζει κάποιος τον χρόνο του, αλλά πλέον, η ύπαρξη αυτών των τμημάτων και η συμμετοχή του κόσμου, θεωρώ ότι βοηθάει και στην κοινωνική αλληλεγγύη, να διατηρούνται οι δομές της κοινωνίας. Βγάζεις ένα άνθρωπο από τον καναπέ, τα προβλήματά του, τη δυστυχία των μέσων ενημέρωσης και τον οδηγείς, αν μη τι άλλο, να κάνει παρέες και να περάσει ευχάριστα κάποιες ώρες την εβδομάδα.
Βέβαια, η κρίση έχει αναδιανείμει τη συμμετοχή του κόσμου στα τμήματα. Για παράδειγμα, πριν 4-5 χρόνια είχε τεράστια ζήτηση το τμήμα του κοσμήματος, το οποίο όμως είναι ακριβό σε σχέση με την αγορά των πρώτων υλών, ενώ αντίστοιχα έπεφτε πολύ η ζήτηση για το τμήμα της κοπτικής – ραπτικής. Η κρίση και το πρόβλημα της εποχής αναδιάταξε τα πράγματα. Εκεί που υπάρχει πολύ ζήτηση και το βλέπουμε και στο Μοσχάτο και στον Ταύρο είναι τα τμήματα αυτά (κοπτικής – ραπτικής), γιατί έχουν και χρηστικό χαρακτήρα. Μπορεί κάποιος να μεταποιήσει ένα παλιό ρούχο, να αλλάξει ένα φερμουάρ κλπ.
Θέλω να ευχαριστήσω του συμμετέχοντες και στις δύο περιοχές γιατί η ανταπόκριση ήταν άμεση. Την πρώτη βδομάδα κιόλας τα τμήματα ήταν γεμάτα. Να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τα παιδιά που λειτουργούν το τμήμα της αγιογραφίας, γιατί είναι εθελοντική ομάδα και ειναι σημαντικό που κάτι τέτοιο εξελίσσεται από τέσσερεις ανθρώπους στον Ταύρο.
Έχουμε προσθήκες στα τμήματα που λειτουργούν στον Ταύρο;
Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι λειτουργούν πάρα πολλά τμήματα και στον Ταύρο: Θεατρικό παιχνίδι, ζωγραφική, αγιογραφία, κοπτική – ραπτική, λαϊκή τέχνη.
Μετά την επιτυχία των Αθλοδιακοπών και ιδιαίτερα στον Ταύρο που για πρώτη φορά λειτούργησε εκεί, ο Ταύρος αποκτά για πρώτη φορά μαζικό αθλητισμό. Ό,τι τμήμα υπάρχει στο Μοσχάτο, υπάρχει και στον Ταύρο. Έχουμε πρόβλημα με τους χώρους, γι’ αυτό και τίποτα από αυτά δεν γίνεται στον Αίολο, αλλά αξιοποιώντας πλήρως τις αίθουσες στα Σφαγεία, ώστε όταν μια μέρα δεν λειτουργεί π.χ. το τμήμα του χορού, να μπαίνει άλλο τμήμα μέσα, αναπτύχθηκαν όλα τα τμήματα όπως το Λάτιν, οι Μοντέρνοι Χοροί για τις κυρίες και η Ρυθμική. Είναι η πρώτη φορά που στον Ταύρο λειτουργούν τμήματα μαζικού αθλητισμού.
Πείτε μας περισσότερα για τις Αίθουσες στα Σφαγεία. Πλέον, πολλά τμήματα λειτουργούν εκεί.
Να πούμε πρώτα τι παραλάβαμε. Όταν ξεκίνησε η τωρινή Δημοτική Αρχή, η κατάσταση ήταν ως εξής: Η Αίθουσα 1 ήταν και παραμένουν οι Κοινωνικές Υπηρεσίες. Οι Αίθουσες 2 και 3 ήταν η μία των Μοντέρνων Χορών και η άλλη των Παραδοσιακών Χορών, αλλά δεν λειτουργούσαν καθημερινά, μόνο 2-3 φορές τη βδομάδα. Αυτές οι αίθουσες αξιοποιήθηκαν ώστε όταν δεν λειτουργούν οι Παραδοσιακοί ή οι Μοντέρνοι Χοροί, λειτουργούν άλλα τμήματα, κυρίως αθλητικά. Η Αίθουσα 4 ήταν αίθουσα που το Θεατρικό την είχε σαν αποθήκη για τα σκηνικά του, αλλά πλέον αξιοποιήθηκε και στεγάζονται και το Θεατρικό με τα σκηνικά και τις πρόβες του και η Κοπτική – Ραπτική. Η Αίθουσα 5 δεν είχε τίποτα μέσα παρά ένα μάτσο χαρτιά και ήταν κλειδωμένη. Πήραμε τη Μουσική Γωνιά που ήταν σε έναν χώρο 20 τ.μ. χωρίς τουαλέτες και την πήγαμε στην Αίθουσα 5.
Έτσι, σε καθημερινή βάση, από τις 17:00 έως τις 22:00, δεν υπάρχει χώρος που να μην αξιοποιείται. Και είναι καλές αίθουσες.
Αύριο, το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Αντώνη Μπούτση, που επικεντρώνεται στα αθλητικά και τα σωματεία Μοσχάτου και Ταύρου, τις εγκαταστάσεις στον Ταύρο, τη διαμάχη με τον Πρόεδρο της ΑΕ Μοσχάτου, Στέφανο Φαναρίτη και τις “διαδικτυακές” κόντρες στο Μοσχάτο.
