Μέρες γιορτινές αυτές που περνάμε, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά και αμέσως μετά τα Θεοφάνια. Μέρες αφιερωμένες στην αγάπη, τη συμπόνια και την βοήθεια προς τον ανήμπορο συνάνθρωπο, άσχετα αν η πλειοψηφία του κόσμου τα συναισθήματα αυτά και τις πράξεις που τα αντιπροσωπεύουν τα θυμούνται μόνο αυτή την περίοδο του χρόνου, λες και μόνο τότε υπάρχει ανάγκη για βοήθεια στο κόσμο.
Είναι και μέρες, όμως, αφιερωμένες στα παιδιά. Πολλά παραμύθια και ιστορίες εδώ και πολλά χρόνια έχουν ειπωθεί με φόντο τις άγιες αυτές μέρες. Ποιος δεν έχει ακούσει, διαβάσει ή παρακολουθήσει κάποια στιγμή στη ζωή του την κλασική Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Καρόλου Ντίκενς με τον περίφημο Εμπενίζερ Σκρουτζ έναν φιλοχρήματο ηλικιωμένο τσιγκούνη που έχει ως μοναδικό ιδανικό του το χρήμα και σιχαίνεται την γιορτή των Χριστουγέννων γιατί θεωρεί πως το μόνο που του προσφέρει είναι έναν ακόμα χρόνο στη πλάτη του χωρίς να τον κάνει πλουσιότερο.
Το δικό μας παραμύθι δεν έχει ως ήρωα κάποιον εγωπαθή και παράξενο γέρο τσιγκούνη, αλλά έναν πολιτικό ηγέτη μιας μικρής χώρας, που θεώρησε σωστό και πρέπον να εισπράξει ένα μικρό και ίσως, για τα δικά του δεδομένα, συμβολικό ποσό, που πάντως βάση νόμου το δικαιούντο, και μάλιστα σε μια εποχή που οι αδύναμοι αυτής της χώρας και συνομήλικοί του συνταξιούχοι, πλήττονται από παντού χάνοντας καθημερινά εκτός από εισοδήματα και μέρος της αξιοπρέπειας τους.
Μια αξιοπρέπεια που κέρδισαν μετά από χρόνια εξαντλητικής δουλειάς και προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Η διαφορά του ήρωα μας από τον αντίστοιχο του παραμυθιού του Ντίκενς βρίσκεται στο ότι ο τελευταίος μετά και την επίσκεψη των πνευμάτων των Χριστουγέννων άλλαξε άρδην την συμπεριφορά του και μετατράπηκε σε ευεργέτη της πόλης του, κάτι το οποίο είναι απολύτως αμφίβολο για τον δικό μας ήρωα.
Πάμε τώρα στο δικό μας παραμύθι. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε μια περιοχή της Ευρώπης μικρή μεν αλλά με μεγάλη ιστορία που βρίσκεται στο άκρο ενός μεγάλου συνασπισμού κρατών. Ο πρωταγωνιστής μας για πολλά χρόνια αποτελούσε μέλος της αυλής του μεγάλου ηγέτη της χώρας, που του εμπιστευόταν καίριες και σπουδαίες θέσεις αν και γνώριζε πως με τη κάθε δυσκολία σήκωνε, αντί για τα μανίκια του για δουλειά, τα μικρά χεράκια του έχοντας την παραίτηση έτοιμη στο συρτάρι του εκάστοτε γραφείου του.
Ο καιρός πέρναγε με τον ήρωα μας να ανέρχεται σταδιακά αλλά σταθερά στην επετηρίδα της αυλής και τελικά να αναλαμβάνει την ηγεσία της μικρής μας χώρας μετά από συντονισμένες ραδιουργίες άλλων μελών της διοίκησης βάζοντας στο περιθώριο πιο μεγάλα και προβεβλημένα από αυτόν στελέχη.
Η παρουσία του στην κορυφή της ηγεσίας της μικρής μας χώρας συνοδεύτηκε από μεγάλες διεθνείς επιτυχίες οι οποίες όμως, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, δεν έγιναν με σωστό προγραμματισμό και πλάνο με αποτέλεσμα οι πολίτες μετά από μερικά χρόνια, και αφού μεσολάβησε και η περίοδος διακυβέρνησης ενός ευτραφούς και ελαφρώς τεμπέλη κυρίου που διόγκωσε τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας, να αντιληφθούν πως ο παράδεισος και το ασφαλές οικονομικό περιβάλλον που τους υποσχέθηκαν κάποτε ο κοντούλης, αλλά και ο χοντρούλης που τον διαδέχθηκε δεν ήταν παρά μια εικονική πραγματικότητα.
Έφτιαξαν μια κοινωνία βουτηγμένη στην ψευδαίσθηση, στην όλο και αυξανόμενη προσπάθεια κάλυψης επίπλαστων αναγκών, στην λογική του τζόγου στην ελεύθερη οικονομία, στον εύκολο πλουτισμό που προκύπτει με μικροαπατεωνιές και όχι μέσα από δουλειά και καθημερινό μόχθο. Δυστυχώς οι δύο αυτοί πολιτικοί νάνοι, που καμία σχέση δεν έχουν με τους αντίστοιχους ακίνδυνους του παραμυθιού της Χιονάτης, κατάφεραν με τις πρακτικές τους να τζογάρουν τις ζωές των πολιτών της μικρής αυτής χώρας αδιαφορώντας για το μέλλον τους.
Μάλιστα χωρίς ίχνος ντροπής συνεχίζουν να δηλώνουν παρών στα πολιτικά δρώμενα και δίνουν συμβουλές για την έξοδο από τον κυκεώνα της κρίσης που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους οδήγησαν τη χώρα τους.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον δικό μας ήρωα. Το μεγαλύτερο “παράσημο” του είναι η διάλυση, την οποία βέβαια ολοκλήρωσε ο τρίτος στην αλυσίδα των αδύναμων κρίκων της πολιτικής ζωής, του μεγαλύτερου, ίσως, κινήματος που εμφανίστηκε στη μικρή αυτή χώρα στα χρόνια μετά τον πόλεμο,διεκδίκησε και τελικά κατέκτησε την εξουσία δίνοντας σάρκα και οστά σε αυτό που όλοι ονόμαζαν εθνική συμφιλίωση.
Ο πιπίνος ο βραχύς, λοιπόν, κατάφερε το κίνημα που είχε υπογράψει το κοινωνικό συμβόλαιο με τους αδύναμους και τους μη προνομιούχους να το μετατρέψει, σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, σε κίνημα του κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας. Κατάφερε να παραδώσει την ηγεσία του κινήματος έχοντας προηγουμένως διαλύσει τα πάντα στο εσωτερικό του και στην επαφή και το δέσιμο του με την πραγματική βάση του στο εκλογικό σώμα.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα δεν έχουν τα όποια πρόσωπα ή γεγονότα παρουσιάζονται στο παραπάνω κείμενο, αλλά είναι προϊόν μυθοπλασίας.
