Τα λέμε ξανά μετά από αρκετό καιρό. Αφορμή στάθηκε μια είδηση που κάνει εδώ και λίγες μέρες το γύρο του διαδικτύου.Από την μέρα που ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επέλεγε το ακριτικό Καστελόριζο για να ανακοινώσει στον έκπληκτο ελληνικό λαό την προσφυγή της χώρας μας στο μηχανισμό στήριξης και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί σε πια κατάσταση θα βρισκόταν η χώρα μετά από λίγα μόλις χρόνια.
Ένα σύγχρονο κράτος, ειδικά αν αυτό θέλει να λέγεται ευρωπαϊκό, και μάλιστα στον λεγόμενο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, χαρακτηρίζεται από κάποιες σταθερές δομές που εξασφαλίζουν στους πολίτες του ένα σοβαρό και σταθερό βιοτικό επίπεδο.
Παιδεία, υγεία και ασφάλεια θεωρούνται και είναι τα στοιχεία εκείνα που αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους κάθε σοβαρού κρατικού μηχανισμού.
Ο πολιτισμός, που εν πολλοίς εμπεριέχεται στην έννοια της παιδείας, και η σωστή κατανομή των φορολογικών και όχι μόνο βαρών στις κοινωνικές ομάδες, που έχει να κάνει τόσο με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα όσο και με τους μηχανισμούς είσπραξης από την κρατική μηχανή, είναι άλλοι δύο παράγοντες που επηρεάζουν την καθημερινή ζωή των ανθρώπων μιας χώρας.
Το πιο σημαντικό όμως από όλα τα προαναφερθέντα είναι, κατά τη γνώμη μου, η συμπεριφορά μιας πολιτείας στα δύο πληθυσμιακά της άκρα, δηλαδή τα παιδιά και τους απόμαχους της εργασίας, που είναι δεδομένο πως χρειάζονται και την περισσότερη φροντίδα. Η κάλυψη των αναγκών των ομάδων αυτών, καταδεικνύει σε πολύ μεγάλο ποσοστό, τα επίπεδα ανθρωπιάς, ευαισθησίας και πολιτισμού μιας σύγχρονης πολιτείας.
Στα χρόνια των μνημονιακών συμβάσεων γίναμε μάρτυρες της απόλυτης και βίαιης φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού. Οι συνταξιούχοι έφθασαν μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς να παίρνουν πια συντάξεις πείνας που δεν επαρκούν ούτε για τα απαραίτητα. Κάποιοι θα πουν για τις υπέρογκες συντάξεις και αμοιβές μέρους των δημοσίων υπαλλήλων. Σύμφωνοι αλλά η πλειοψηφία δεν είναι έτσι.
Μετά και τις τελευταίες μειώσεις τα πράγματα, για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, έχουν γίνει οριακά. Δεν πρόκειται να αναφερθούμε στην αύξηση με δραματικό τρόπο των αυτοκτονιών που πολλοί θεωρούν συνέπεια της κρίσης που μαστίζει την ελληνική κοινωνία.Ούτε στα δυσθεώρητα ύψη στα οποία έχει φθάσει η ανεργία, κυρίως στους νέους και στις γυναίκες. Δυστυχώς υπάρχουν και άλλα.
Σε μια χώρα όπου η υπογεννητικότητα κτυπάει κόκκινο και οι δείκτες πληθυσμού συνεχώς φθίνουν αντί το κράτος να προσπαθεί να δώσει κίνητρα στα νέα ζευγάρια να κάνουν παιδιά βάζει τεκμήρια για κάθε επιπλέον παιδί. Φαίνεται, δηλαδή, σαν να ποινικοποιεί την δημιουργία νέων οικογενειών.Το πιο τραγικό όμως είναι άλλο.
Πριν από λίγες μέρες πληροφορήθηκα μέσω του διαδικτύου τον θάνατο ενός ακόμα μικρού παιδιού, του όγδοου συγκεκριμένα, λόγω του κλεισίματος του ειδικού Καρδιοχειρουργικού Κέντρου του νοσοκομείου Αγία Σοφία. Πριν από δύο σχεδόν χρόνια, το 2011, επί υπουργίας Λοβέρδου, του ” αναμορφωτή” της δημόσιας υγείας που κόμπαζε πως με το έργο του κατάφερε να διασώσει τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και την δυνατότητα των ίσων ευκαιριών για περίθαλψη όλων των ομάδων του πληθυσμού, αποφασίστηκε να σταματήσει την λειτουργία του η εν λόγω εξειδικευμένη κλινική.
Μια απόφαση που έθεσε σε κίνδυνο την ζωή των παιδιών που πάσχουν από συγγενείς καρδιοπάθειες. Τα ολέθρια αποτελέσματα φαίνονται μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια.
Παιδιά που μπορούσαν να σωθούν ή τουλάχιστον να του δοθεί η ευκαιρία να το παλέψουν χάνονται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας. Γονείς που προσπαθούν να σώσουν τα σπλάγχνα τους χαμένοι στη μάχη με το ανάλγητο κράτος. Αλήθεια το έγκλημα αυτό που συντελείται εις βάρος της χώρας πόσο πρέπει να τιμωρείται; Αρκούν τα ισόβια ως ποινή ή η απλή πολιτική απαξίωση; Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω το θράσος όλων αυτών των πολιτικών ανδρείκελων που φιγουράρουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και συζητούν για την πορεία της χώρας στο άμεσο μέλλον με τη λέξη ανάπτυξη να την πιπιλούν σαν καραμέλα.
Λογική συνέχεια θα πει κανείς για μια χώρα που πάνω από την ανθρώπινη ζωή, ως υπέρτατη αξία, υπάρχουν οι απαιτήσεις των δανειστών και η ευημερία των τραπεζικών αριθμών.
Θα τα ξαναπούμε σύντομα μιλώντας για έναν πραγματικά μεγάλο ηγέτη, τον Ούγκο Τσάβες, που έφυγε από τη ζωή νικημένος από την επάρατο νόσο. Έφυγε όμως νικητής και άτρωτος στα μάτια ενός λαού που χάρη σε αυτόν και την ασκούμενη πολιτική του ένοιωσε ξανά υπερήφανος.
