Προχθές το πρωί πληροφορήθηκα από τον τύπο την ανακοίνωση δημιουργίας από τον Ανδρέα Λοβέρδο μιας νέας πολιτικής πλατφόρμας συνεργασιών στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς με απώτερο σκοπό τη γέννηση στην πορεία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα μπορέσει να στεγάσει το σύνολο των κατακερματισμένων δυνάμεων του εν λόγω χώρου.
Με μια πρώτη πρόχειρη ματιά, θα μπορούσε κανείς να χαιρετήσει θετικά αυτήν την κίνηση, ειδικά σε μια εποχή σαν αυτή που βιώνουμε, όπου ο όρος σοσιαλισμός δέχεται πιέσεις από όλες τις πλευρές με στόχο τον αφανισμό του από την πολιτική ατζέντα του τόπου.
Είναι περισσότερο σαφές, από κάθε άλλη φορά στη περίοδο της μεταπολίτευσης, η προσπάθεια δημιουργίας δύο πόλων άσκησης πολιτικής, της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς του απόλυτου φανατισμού και του απόλυτου αρνητισμού αντίστοιχα δηλαδή, όπως αυτές τείνουν να εκφραστούν από ήδη σχηματισμένα κόμματα της ελληνικής Βουλής.
Διαφαίνεται επίσης η ” πρεμούρα ” μέρους των ΜΜΕ να εμφανίσουν, ως μοναδικό ανάχωμα στον επαπειλούμενο εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας, η οποία παρεμπιπτόντως κάθε μέρα που περνάει συντηρητικοποιείται όλο και πιο πολύ, την Νέα Δημοκρατία, ένα κόμμα με ξεκάθαρους μεν ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς, υπηρέτη της φιλελεύθερης πολιτικής των αγορών όμως, αλλά και με πολλά αμαρτήματα του παρελθόντος που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση την χώρα ή τον ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμό που τείνει να γίνει κόμμα και με πολιτικές θέσεις και προτεινόμενες λύσεις εξόδου από την κρίση τόσο καθαρές σαν να διασχίζεις με ομίχλη την περιοχή της Κατάρας μέσα στον χειμώνα και τόσες συνιστώσες που θα τις ζήλευαν, ως παράδρομους κυκλοφορίας, μέχρι και οι πιο σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι.
Σε όλο αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό το μόνο κόμμα που παραδοσιακά εξέφραζε το κεντρώο χώρο τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, το ΠΑΣΟΚ, φαίνεται πως κατέβηκε από το τρένο της ιστορίας οριστικά και αμετάκλητα. Η πορεία του προς την πλήρη απαξίωση και το οριστικό του τέλος είναι αναπόφευκτη.
Πολλά λάθη συσσωρευμένα σε μικρό χρονικό διάστημα το κατέστησαν από πρωταγωνιστή σε κομπάρσο των εξελίξεων. Το άλλοτε κόμμα εξουσίας περιφέρει το πολιτικό του πτώμα μόνο και μόνο, και αυτό είναι ίσως το πιο θλιβερό απ’ όλα, για να περνά επώδυνα μέτρα για τον ελληνικό λαό δίνοντας το απαραίτητο δεκανίκι στην υπάρχουσα κυβέρνηση και ικανοποιώντας με αυτό τον τρόπο της απαιτήσεις των διεθνών τοκογλύφων – δανειστών της χώρας στους οποίους μοιάζει να ” χρωστά ” ακόμα κάποια γραμμάτια εξουσίας του πρόσφατου, μετά το 1996 παρελθόντος.
Η δημιουργία, συνεπώς, ενός νέου, φρέσκου και απαλλαγμένου από τα βαρίδια του χθες πολιτικού οργανισμού που θα εκφράσει τις υγιείς δυνάμεις του κεντρώου χώρου, αλλά και της προοδευτικής αριστεράς είναι επιτακτική. Χωρίς ξεκάθαρη κεντρώα πρόταση δεν υπάρχει ισορροπία στην δημοκρατία. Όπως η μεσαία τάξη είναι απαραίτητη για την οικονομική άνθηση των κοινωνιών, έτσι και η κεντροαριστερή πολιτική θεώρηση δημιουργεί τις απαραίτητες σταθερές για την εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Είναι απολύτως φυσιολογικό ο κόσμος να νοιώθει οργή και αγανάκτηση για τον πολιτικό χώρο που το ΠΑΣΟΚ εκπροσωπούσε όλα αυτά τα χρόνια. Αισθάνεται προδομένος, αφού όνειρα και ελπίδες διαψεύστηκαν με τον πλέον βάναυσο τρόπο. Θεωρεί και όχι άδικα υπεύθυνο το κόμμα στο όποιο πίστεψε για την αλλαγή της καθημερινότητας του, της βελτίωσης της ζωής του.
Οι ευθύνες της γενιάς του Πολυτεχνείου που άσκησε εξουσία μέσω του ΠΑΣΟΚ τεράστιες. Κατάφεραν, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, τα αιτήματα του αγώνα τους τότε να είναι πιο επίκαιρα από ποτέ σήμερα μετά από σχεδόν σαράντα χρόνια δημοκρατίας.
Ο σύγχρονος Έλληνας παλεύει ακόμα για το ψωμί του, σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, αναζητά την δωρεάν και την επί ίσοις όροις παιδεία για τα παιδιά του και βλέπει τις απλές καθημερινές αχτίδες ελευθερίας του να καταπατούνται από μια εξουσία που από σύμμαχος και αρωγός του πολίτη έγινε μέσο επιβολής αλλότριων θέλω. Είναι λυπηρό οι φωνές των φοιτητών του σταθμού ” ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ” να εξελίχθηκαν σε φωνές του ΔΝΤ. Αχ που ήσουν νιότη που έδειχνες πως θα γινόμουν άλλος….. .
Σε καμία περίπτωση όμως όλα τα προαναφερθέντα δεν σημαίνει πως πρέπει να οδηγήσουν τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και πάλεψε ανά τους αιώνες με πολλούς κατακτητές να μετατραπεί σε εκτροφείο φασισμού. Ως λαός έχουμε, και το έχουμε αποδείξει αυτό αντανακλαστικά και βούληση να αλλάξουμε τα πράγματα. Ναι είναι αλήθεια πως από διεκδικητές και μαχητές μετατραπήκαμε σε καταναλωτές επίπλαστων αναγκών. Στο χέρι μας είναι να το διορθώσουμε το πράγμα.
Τώρα αν με ρωτάτε αν η ΡΙΚΣΣΥ του Λοβέρδου αποτελεί το κατάλληλο όχημα για κάτι τέτοιο νομίζω πως όχι. Δεν έχει ανάγκη ο χειμαζόμενος ελληνικός λαός από σωτήρες με την μνήμη του χρυσόψαρου. Δεν ” γεννήθηκε ” πολιτικά χθες ο πρώην υπουργός. Ήταν μέλος των προηγούμενων κυβερνήσεων, και εντός αλλά και εκτός κρίσης, επί των ημερών του ως υπουργού Υγείας ειπώθηκαν αλήστου μνήμης πράγματα για την παρεχόμενη στους συνταξιούχους περίθαλψη. Δυστυχώς με παλαιά υλικά δεν γίνονται νέα πράγματα.
Οι εξηγήσεις που πρέπει να δώσουν στον κόσμο ο Ανδρέας Λοβέρδος και οι υπόλοιποι πολιτικοί της περιόδου της μεταπολίτευσης είναι τόσες πολλές που δεν νομίζω πως τους επιτρέπει να καταθέτουν ιδεολογικές πλατφόρμες πάνω στις όποιες θα στηθούν οι σχηματισμοί του μέλλοντος. Άλλωστε και η ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη μια χαρά τα λέει αρκεί Ανδρέα μου να την εφαρμόζατε όταν ασκούσατε την εξουσία. Πως να σας πιστέψει κάποιος, αφού τώρα πια υπάρχουν τα έργα σας που μιλάνε για εσάς.
Αποσυρθείτε σιγά – σιγά εκεί που σας έχει κατατάξει στην συνείδηση του ο ελληνικός λαός που τόσο εμπαίξατε με την πολιτική σας, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Όσο για εμάς τους υπόλοιπους μπορούμε να βρούμε τους νέους μας ηγέτες στις γειτονιές μας, στις παρέες μας στο πεζοδρόμιο των διεκδικήσεων, στο δρόμο. Δεν είστε μαζί μας πια είστε απέναντι μας.
