Βγήκε το κεφάλι από το χώμα τελικά;

Τις τελευταίες μέρες, μετά την αποτρόπαια εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, το ελληνικό κράτος εμφανίζεται σαν να ανακάλυψε την Αμερική σε ότι έχει να κάνει με τα έργα και τις μέρες της Χρυσής Αυγής στην ελληνική κοινωνία, αλλά και με την διείσδυση της στον πυρήνα τόσο των σωμάτων ασφαλείας όσο και των ενόπλων δυνάμεων.

Ως γνήσια στρουθοκάμηλος, που κρύβει το κεφάλι της μέσα στο χώμα αφήνοντας όλο το υπόλοιπο σώμα έκθετο, νομίζοντας πως με αυτό τον τρόπο καθίσταται αόρατη, έτσι και η ελληνική πολιτεία που τόσο καιρό έβλεπε, γνώριζε και τις περισσότερες φορές κώφευε στις διαρκείς επιθέσεις εναντίον μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο, κινητοποιήθηκε μετά την απώλεια ανθρώπινης ζωής Έλληνα πολίτη.

Ο άτυχος Παύλος Φύσσας, ένας πραγματικός πολίτης του κόσμου για όσους είχαν την τιμή να τον γνωρίσουν και ένας άνθρωπος που με την μουσική προσπαθούσε να μεταδώσει την αγάπη και την αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο μακριά από κομματικούς μανδύες, θα μπορούσε να είχε σωθεί αν το ελληνικό κράτος είχε ενεργήσει, ως όφειλε, μετά το αντίστοιχο περιστατικό των Πετραλώνων πριν από μερικούς μόνο μήνες, όπου ένας βιοπαλαιστής δολοφονήθηκε μόνο και μόνο επειδή είχε την ατυχία να γεννηθεί σε μια άλλη χώρα και βρέθηκε στο δρόμο του μίσους που διοχετεύει στους οπαδούς του αυτό το μόρφωμα μισαλλοδοξίας της σύγχρονης πολιτικής ζωής.

Τόσο στην περίπτωση των Πετραλώνων όσο και σε αυτή στο Κερατσίνι οι δολοφόνοι είχαν εμποτιστεί με τις ιδέες και τις απόψεις του νεοναζισμού που η Χρυσή Αυγή πρεσβεύει. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν είχαν ταυτότητα μέλους, αλλά με βάση τα στοιχεία που προέκυψαν εκ των υστέρων είχαν ασπαστεί τις αρχές του φασισμού που αποτελούν το διαβατήριο για την είσοδο στο μονοπάτι του ρατσισμού.

Ότι είναι διαφορετικό σε χρώμα, θρησκεία, προέλευση αλλά και σε ιδεολογία μετατρέπεται αυτόματα σε εχθρό. Το μαχαίρι που όπλισε το χέρι των δραστών και αφαίρεσε τόσο άδικα και πρόωρα τις ανθρώπινες ζωές του Σαχτζάτ Λούκμαν και του Παύλου Φύσσα ήταν εμποτισμένο με τα ίδια χαρακτηριστικά. Φασισμός, ρατσισμός, νεοναζισμός, μίσος. Δυστυχώς εδώ και πολύ καιρό αρκετοί από εμάς, είτε μέσα από τα κείμενα μας είτε μέσα από τα ΜΜΕ στα οποία βρισκόμαστε είχαμε κάνει πλείστες αναφορές στα δημιουργούμενα τάγματα εφόδου, στα πρότυπα της χιτλερικής Γερμανίας, που είχαν κάνει την εμφάνιση τους στην ελληνική κοινωνία και τους κινδύνους που αυτά εγκυμονούσαν για το μέλλον. Σε άρθρο μου εδώ πριν περίπου έναν χρόνο, στα τέλη του Οκτωβρίου του 2012, και με αφορμή τα γεγονότα σε θέατρο της Ιεράς οδού, τόνιζα την ανάγκη να ξυπνήσει η πολιτεία και να αντιμετωπίσει το φαινόμενο εγκαίρως.

Μετά την δολοφονία Έλληνα πολίτη, που έδειξε ξεκάθαρα πως το μίσος δεν έχει εθνικότητα ή χρώμα, οι κρατικοί μηχανισμοί φαίνεται έστω και καθυστερημένα να ξύπνησαν. Με γρήγορες και αποφασιστικές ενέργειες άρχισαν επιτέλους να ψάχνουν το πως και το γιατί. Πόσο καιρό ακούμε για ακραίες συμπεριφορές στα σώματα ασφαλείας, ειδικότερα στις τάξεις της αστυνομίας, που παραπέμπουν σε άλλες πρακτικές και κανείς, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, δεν ασχολείτο; Δεν είναι κοινό μυστικό πως η Χρυσή Αυγή παρουσίαζε ασυνήθιστα ποσοστά σε εκλογικά τμήματα που ψήφιζαν μαζικά όργανα της τάξης;

Είναι επίσης άγνωστο πως τα ΜΜΕ δεν λένε στον κόσμο την αλήθεια για το πλήθος των περιστατικών εναντίον μεταναστών στην Αθήνα εδώ και αρκετό καιρό; Όλα αυτά τα ερωτήματα, αλλά και πολλά άλλα που έρχονται στο μυαλό του καθενός από μας έχουν αρχίσει πια, ή έτσι φαίνεται τουλάχιστον, να απασχολούν και την κυβέρνηση. Η ώρα για άμεσες και σημαντικές αποφάσεις έφθασε. Ή θα αφήσουν την ελληνική κοινωνία έρμαιο στις ορέξεις των νοσταλγών του Χίτλερ και στις εμφυλιακές πρακτικές τους ή θα τους θέσουν μια και καλή εκεί που πραγματικά ανήκουν, στο περιθώριο και στο πολιτικό σκοτάδι.

Οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος πολλές και έχουν αναλυθεί. Σε περιόδους έντονης κρίσης, σε όλα τα επίπεδα, τα μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και θεριεύουν. Η κρίση αξιών, η μεγάλη ανεργία, η χαμηλή παιδεία, η ανύπαρκτη ασφάλεια και υγεία αποτελούν όχημα για τέτοιες καταστάσεις. Το δημοκρατικό πολίτευμα για να πετύχει τον στόχο του πρέπει να εξασφαλίζει στον άνθρωπο όλα τα παραπάνω στον υπέρτατο βαθμό. Αν κάτι από όλα αυτά είναι σε έλλειμμα υπάρχει και έλλειμμα δημοκρατίας το οποίο εκμεταλλεύονται μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής και με πρακτικές που παραπέμπουν περισσότερο σε συμμορίες και λιγότερο σε φορείς πολιτικής βυθίζουν την κοινωνία ακόμα πιο πολύ.

Είναι πιο εύκολο σε έναν απελπισμένο λαό, χωρίς ιστορική μνήμη και παιδεία, που βλέπει απέναντι έναν ανάλγητο κρατικό μηχανισμό να του εμφυσήσεις το μίσος, την μισαλλοδοξία και να πολλαπλασιάσεις την, δικαιολογημένη για άλλα πράγματα, οργή του από του να του δώσεις ένα όραμα αλλαγής και βελτίωσης μέσα από την καθημερινότητα. Αν το κράτος είχε διαδραματίσει σωστά τον ρόλο του και οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν είχαν οδηγήσει την χώρα στα μνημόνια, η Χρυσή Αυγή θα βρισκόταν εκεί που έπρεπε, δηλαδή καθηλωμένη στα μηδενικά ποσοστά της.

Κάπου εδώ όμως τελειώνουν οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος, του οποίου δημιούργημα και όχι πολέμιος, όπως πολλοί ανοήτως πιστεύουν, είναι το νεοναζιστικό κόμμα της Χρυσής Αυγής. Μεγάλες ευθύνες έχουν και οι ψηφοφόροι που το στήριξαν. Αν κάποιοι πίστεψαν πως με αυτή τους την πολιτική κίνηση τιμωρούν το σύστημα και πως στο πρόσωπο των βουλευτών του μορφώματος- εκτρώματος αυτού βρήκαν τους τιμωρούς των κλεφτών, μιζαδόρων πολιτικών του παρελθόντος το τελευταίο περιστατικό πρέπει να τους έχει επαναφέρει στο σωστό δρόμο.

Ελπίζω να κατάλαβαν πως επί της ουσίας έβαλαν στο ναό της δημοκρατίας, το ελληνικό κοινοβούλιο, τους θιασώτες του φασισμού, τους νοσταλγούς του Χίτλερ, τους σύγχρονους μακελάρηδες της ελληνικής κοινωνίας. Ελπίζω να αντιλήφθηκαν πια με τον πλέον τραγικό τρόπο πως το μίσος δεν οδηγεί, από και αν αυτό προέρχεται, πουθενά. Ελπίζω να κατάλαβαν έστω και μετά από την τραγική κατάληξη του περιστατικού στο Κερατσίνι, πως ο Παύλος θα μπορούσε να είναι το δικό τους σπλάχνο ή ακόμα χειρότερα να γίνουν οι δημιουργοί του επόμενου δολοφόνου αν βάλουν μέσα στις ψυχές των δικών τους παιδιών αυτές τις ιδέες και πρακτικές.

Τέρμα τα ψέμματα λοιπόν. Δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες δεν ήξερα, δεν άκουσα, δεν μου είπαν, δεν με πληροφόρησαν, δεν διάβασα. Σε μια χώρα που γέννησε την δημοκρατία και έδωσε στην ανθρωπότητα τις αξίες του ανθρωπισμού οι νοσταλγοί του Χίτλερ, του Ες, οι νεοναζί δεν έχουν θέση όχι μόνο στην πολιτική σκηνή αλλά και στις γειτονιές. Απομονώστε τους και δείξτε στον συνάνθρωπό σας γιατί διαφέρουμε από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου. Μην μπαίνετε στις ίδιες λογικές με αυτούς. Η βία από όπου και αν ασκείται είναι καταδικαστέα.

Μην ” τσιμπάτε” στις εμφυλιακού τύπου πρακτικές τους. Μοναδικά τους όπλα ο εκφοβισμός σας, η προσπάθεια τρομοκράτησης σας και ο εξαναγκασμός σας σε αποχή. Ο φασισμός πρέπει να μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας μια για πάντα. Οι γυμνοσάλιαγκες που τον υπηρετούν, που τον υμνούν δεν έχουν θέση μεταξύ μας, στην κοινωνία μας, στις γειτονιές μας, στα σπίτια μας.